آدینگ مئے پیرُک ات۔ گوادر ءِ توار

آدینگ مئے پیرُک ات

زہیر قومی                                             

آدینگ ءَ وتی لوگ ءُ جاگہ مُدام چہ وتی ساہ ءَ چہ دوست تِرات آں۔ مدام گوں وتی چک ءُ نماسگاں نِشت وتی لوگ ،زمین ءُ ڈگارانی کسّہ ئے آورت اَنت۔ آدینگ مئے پیرُک ءِ نام ات ما کسان بوتگیں گُڈاں مئے کرّا ھر وھدا زمین ءُ ڈگارانی گپ اش جتگ ۔مئے پت ولایت ءَ بوتگ ما درستیں برات ءُ گھار کسان بوتگیں ۔پیرُک آدینگ سھب ءَ لوگ ءَ دراتکگ دانکہ مگرب ءِ تھار ءَ واتر بوتگ۔ آ وھدا پیرُک زرنگ ات ھچبر نہ گُشت ئے کہ مرچی من ڈگارانی سرا شُت نہ کناں، منی جان وش ءُ سلامت نہ اِنت، ھچبر ناجوڑی ءِ نام اش نہ گپت مدام وش ءُ بچکندگ ءِ تھا ات ۔

ھَو مئے زند وش گوازان ات مارا ھچ گَم پِر نیست ات۔ ما کہ اسکول ءِ وانگ ءَ چہ چٹی کُت نیم روچ ءِ وھدا اتک ءُ لوگ ءَ سر بوتیں کتاب باریں لوگ ءِ کجام کُنڈاں چَگل دات انت دیم پہ مات ءِ نیمگ ءَ شتیں۔ مات وَرگ جاہ ءَ کنور ءَ ات ،دست ءُ دیم شُشت اَنتءُ وَرگ وارت مات ءَ مارا پیرُک آدینگ ءِ وَرگ دات اَنت ءُ ما دیم پہ ڈگارانی نیمگ ءَ رپتیں۔

 پیرُک آدینگ مُدام نیم روچ ءِ ٹاک ءَ اتک امبانی ڈگار ءَ سارتیں جاگہ ءَ وپت دانکہ ما سَر بوتیں پیرک ءَ وَرگ وارت ما پَدا کاشی بزانکہ رزان جوہ ءِ آپ ءَ ششت ءُ ساپ کُتاں پَداں اتکیں امبانی ڈگار ءَ پیرک ءِ کَشءَ نِشت ایں۔ پیرک ءَ گپ جَت ما نِشت ءُ گوشداشت دیرا پَد پیرک ءَ گُشت کہ شما کمو ھمدا بہ جَل ات من دانکہ نمازے واناں پَدا گُڈا شما برو اِت ملا ئے کرّا وانگ ءَ اگاں شما مہ وان اِت گُڈا شمے پِت گوں من سک مڑ ایت ءُ گوں من سک دلگران بیت ۔

بَرے برے پیرک ءِ ورگ آورتگ انت پدا زوت زوت ءَ دیم پہ لوگ ءِ نیمگ ءَ پدا ملا ءِ کرا وانگ ءَ شتگیں پیرک ءَ گُشتگ شما کہ اسکول ءَ چٹی کن اِت وت نان بہ وَر اِت ھما دیم ءَ چہ ملا ءِ کرا قران ءِ وانگ ءَ برو اِت بَلے مارا وَ ملاءِ کرّا وانگ ھچ وڑا دل ءَ نہ ات ما بس پیرک آدینگ ءِ دیم ءَ ھو گُشت بَلے پُشت پِر کُت باریں کجام میتگ ءَ سَر جنان بوتیں میتگءِ تہا ھرچ مسیتے کہ ھست اَت ما گولاں کتاں مسیت ھلاس بوتاں مئے قران ھلاس نہ بوت۔ 

پت کہ چٹی ءَ واتر لوگ ءَ اتک گُڈا مئے ھم بازارانی تَچگ کم بوتاں سکول ءِ وانگ ءَ پَد نان وارت دیم پہ مسیت ءَ پت ءِ آئگ ءَ گوں پیرک آدینگ ھم نیم روچ ءَ لوگ ءَ سر بوت نان ءِ وارت کمو آرام اش کُت پدا بیگاءِ ساھت ءَ دیم پہ ڈگارانی سرا شُت۔ پیرک ءَ زانت کہ نماسگانی پت اتکگ نی وَ گنتر چکاں دیم نہ دنت پہ من نان بیار انت ڈگارانی سرا ۔ما ھمے ڈول ءَ لوگ ءَ دراتکیں دیم پہ جھل ءِ بازاراں لیب کنگ ءَ شُتیں مئے ھم ڈولیں قران نہ وانوک باز ات ما لیب کُت دانکہ آدگہ قران وانوکاں چٹھی کُت ما ھم نی لیب ھلاس کُت دیم پہ لوگ ءَ شتیں پرچاں کہ پت ھم بزانت منی چک وانگ ءَ بوتگ اَنت۔

پت ءَ دیر ات کہ ولایت ءَ ات مدام کہ چٹھی ءَ اتک گُڈاں مئے لوگ ءِ مردم سک گَل بوتاں ھر وھدا دیوان ات گپ ءُ تران ات پیرک آدینگ ءَ پَدا مدام دیوان وتئ نیمگ ءَ برتگ باریں دنیا ءُ جھان ءِ کسّہ کُتگ۔ ما کہ شپ ءِ وَرگ وارتگ دیوان ءَ کمو نِشتگیں پَدا پاد اتکگیں کہ واب ما ھچبر یل نہ کتگ ،ھَو انگت من ءَ شریں وھدے بہ رسیت گُڈا منی وھد گوں واب ءَ سفر کنان بیت نزان ءَ چیا بَلے واب من ءَ سک وش بیت۔

اے اولی رند ات کہ پت ءَ وتی چُٹھی ھلاس کُتاں دیم پہ ولایت ءَ شُت یک مگربے ءَ ما درست ڈن ءَ نندوک اِت  ایں کہ پیرک آدینگ دیم پہ ڈگارانی نیمءَ پیداک ات۔ اتک ءُ وتی تھت ءِ سرا نِشت من آپ برت ءُ دات دَم ءِ سارت کُت مگرب ءِ نماز ئے ونت گُشت ئے کہ منی تبیت وش نہ اِنت مرچی من گپ کُت نہ کناں من ءَ ورگ بیار ءُ بدئے کہ وپساں اللہ ءِ امیت ءَ۔ لوگ ءِ درستیں مردم اتک ءُ پیرک ءِ تھت ءِ دیم ءَ نِشت اَنت پیرک ءَ کند اِت ءُ گُشت پریشان مہ بئت من وش آں بس مرچی من کمو دمبرتگ آرام کناں گڈا مات ءَ شُت ورگ آؤرت ءُ پیرک ءَ دات پیرک ءَ وارت ءُ وپت ۔

مئے مات ءَ باریں چون اے کسّہ مئے کرّا اے شپ ءَ گُشت۔ بَلے ما زانت کہ پیرک ءِ تبیت ھراب اِنت مات ھم پرشان ات نی مارا ھال دیھگ لوٹیت کہ پیرک ءِ تبیت کَدی ھراب بوھگ بندات کُتگ

مات ءَ کسہ بیان کناں کُت کہ یک زمستانی ایں شپے ءَ آ وھدا شما سک کسان ات ئے۔ ما درست لوگ ءَ وپتگیں گُڈا انہگت ءَ شمئے پت آ وھدا ولایت ءَ نہ بوتگ ھمے شپ ءَ شمئے پت ڈن ءَ درکیت باریں چیے؟ گُڈا گندایت کہ پیرک آدینگ وتی بان ءِ دیم ءَ تھت ءِ سرا نِشتگ اے زمستان ءَ درستیں مردماں لوگ ءِ تھا کمبل پِرداتگ انگت سردی ءَ بزگ کُتگ اَنت بَلے پیرک ڈن ءَ نشتگ۔۔۔۔ شمئے پت زوت زوتءَ رؤت پیرک ءَ جُست کنت کہ ترا ابا ھیر اِنت اے وھدا ڈن ءَ نِشتگ ئے ۔۔۔پیرک گُشیت کہ منی دم بند بوھگ ءَ اِنت۔ شمے پت پیرک آدینگ ءَ کار ایت لوگ ءَ واپینت گڈا دیم پہ میتگ ءِ کسان ایں ڈاکٹرءِ لوگ ءَ رؤت ڈاکٹر ءَ کار ایت اے شپ ءَ ڈاکٹر باریں چونیں دارو ءُ دارمان ئے دنت پیرک آدینگ کمو آرام بیت دانکہ روچ ءِ ٹِک دئیگ ءَ پَد شمئے پت ءُ پیرک آدینگ  مزن شھر ءَ رؤ انت مزنیں ڈاکٹرانی نیمگ ءَ شھر ءَ کہ مزنیں ڈاکٹر پیرک ءِ ٹست ءُ چیک اپ ءَ کناں گُڈا ھماں دامان ءَ پت ءَ ھال دینت کہ پیرک آدینگ دل ءِ نادراھی ءَ گپتگ۔ من دارو ءُ درمان دیاں بَلے جھد بکن کہ کماش ءَ بَر کراچی ءِ ڈاکٹر ءَ پیشدار شرتریں۔

  دیم ءَ مات گُشیت من ءَ یات نہ کنت باریں شمئے پت ءَ پیرک آدینگ کراچی ءَ بُرت یا وت پیسر وتی میتگ ءُ زمین یل دات دیم پہ درملک ءَ شُت شمئے پت ءَ زانت کہ نی ملک ءَ نندگ نہ بیت پیرک آدینگ ھم ھلاس بوھان اِنت لوگ ءِ ھرچ ھم باز بوھان اِنت چک ھم مزن بوھان اَنت گُڈا پت شت درملک ءَ پہ کار ءُ روزگار ءِ شوھاز کنگ ءَ ۔

مات ءِ گُشگ اِنت کہ شمئے پت کہ رؤت گُڈا پیرک آدینگ گنتر پریشان بیت۔ آ زانت کہ نی پہ من ھچ پشت نہ کپتگ پیرک ءَ زانت کہ نی من تھنا بوھان آں منی گپ ءَ کس گوش نداریت، منی دیوان ءَ کس نہ نندیت۔ پیرک آدینگ ءَ یک نیمگے وتی نادراہی ءِ گَم پِرات دومی نیمگ ءَ وتی چک ءِ گَم کہ آ درملک ءَ در پہ در اِنت ،مات گُشیت پیرک ءَ مدام گُشتگ ھرچی کن اِت وتی زمین ءَ ھچبر یل مہ کن اِت مَرگ ءُ وشی درست تئ وتی زمین ءِ سرا بہ بنت ۔ بَلے پت ءَ چار اِت ملک ءَ ھچ نیست زمین یل کنگ کپت پہ پیرک آدینگ ءِ واستہ پہ وتی کسانیں چکانی واستہ من بزگ باں بہ باں بَلے منی کماش ءُ منی چک بزگ مہ بنت. 

مات ءَ اے گپ پدر کتاں گڑا ما آ شپ ءَ داں دیراں نِشت ایں پیرک آدینگ دانکہ واب کپت نی ما وتی سر دَؤر دات پدا پیرک ءَ وتی ڈگار یل کُتاں بس دیر دیراں انہگت ءَ شت ڈگارانی سرا تَر ءُ تاب اش کُت۔ نی مارا ھوش بوھان ات کہ پیرک آدینگ ھرچ وھدا کراچی ءِ ڈاکٹراں روگ ءُ آھگ کنگءَ ات مدام ڈاکٹراں دنیا ءُ جھان ءِ دواہ ءُ درمان داتگ بَلے پیرک وش بوھگ ءِ وڑا نہ ات۔ روچ پہ روچ ھلا بوھان ات گَم کنگ ءَ ات۔ ھدا بزانت پیرک ءَ پہ گشتر کئی واستہ زھیر بوھگ ءَ ات۔ مات ءَ مدام نام گپتگ کہ شمئے پت پیرک آدینگ ءِ دوستی ایں چک اِنت پیرک ءَ پہ شمئے پت ءِ واستہ زھیر کنت ھَو پت ءَ نی سک دیرات کہ درملک ءَ ات سے سال سرجم ات بَلے پت مجبور ات کہ وتی زمین ءُ میتگ ءَ اتک ئے نہ کُت ما ھم نی ودار کنگ ءَ اتیں کہ پت زوت بئیت مارا پیرک ءَ اے گپ روچ ءِ باریں چنت رندا گُشتگ پت ءَ بگش اِت کہ بِلے کیت من دیدارے کناں منی زندے روچ سرجم اَنت من باریں وتی چک ءَ گند آں یا کہ ناں۔ اے کسہ انچوں روچ ،ماہ ءُ سالانی وڑا جُنزان ات یک شپے پیرک آدینگ سلامتی وپت سھب ءَ نماز ءِ وھدا پاد نئیتک۔ مُدام پجر ءِ نماز ءِ وھدءَ چہ پیسر پاد اتکگ ات شاکاریتگ اش بَلے اے سھب ءَ وتی شپ ءِ جاگہءَ واپتگ اَت۔ ھُدا بزاں باریں پیرک آدینگ ءَ اے دنیا کدی یل کُتگ ات۔ 

پیرک آدینگ ءِ مَرگ ءَ چہ پَد مئے زند گُشئے نہ سرجم ات مارا مردم نہ بوت پت درملک ءَ ات پیرک آدینگ ءَ مارا یل دات بس آئیءِ گپ ءُ کسہ مئے لوگ ءِ ھرچ مردمانی دپ ءَ ات ھَو مارا یات نہ کنت کہ پیرک ءِ مَرگ ءَ چے پَد پت کدی واتر اَتک بس امینچو یات اِنت کہ پیرک ءِ مَرگ ءَ مئے پت ھلاس کُتگ ات۔۔۔۔۔