گل واتر کاں

 گل واتر کاں

جاوید بلوچ                                        

اے نبشتانک چدو پیسر حال حوالءَ شنگ بوتگ

من روچ مرچی ھم اے گپءَ نزاناں کہ شاعری ھدائی دادے یا کمالے کہ ہر کس وتی جھد ءُ ھیالانی جھلانکیءِ ھسابءَ اشییءِ تہءَ ایر کپیت، چیا کہ باز برءَ شعر وانگءُ ھشکُنگءَ ھمے گمان بیت کہ واہ یا چون لک اتگ، بلے منی ھیالاں اے گپءَ باز مردم منیت کہ باز شاعرءِ انداز ءُ ڈول شعر وانگءِ انچو بیت گشئے دگہ کیفیتئے توکءَ برؤت بلے چُش باز کم بیت کہ شعر وانگءَ پیسر گوشداروک ءُ دیوانءِ نندوک دگہ تبےءِ توکءَ بُرو اَنت، من انچیں مردم ءُ وتی سنگت باز دیستگ کہ مشاعرہاں واہ واہ ءُ چاپ بلکیں جتگ ات ءُ چدو گیش لج بوتگ ات،  بلے واجہ غین نون گل ھما وشدابیں ءُ وشتواریں شاعر بوتگ کہ ہر کسءَ وھدے اے نام ھشکُتگ گڑا پہ جاک "ترنم" ترنم ءِ کُکار المءَ کُتگ ءُ پدا پُرلزتیں دیوان ءُ غین نون گلءِ شعرءُ توار....

آ روچی کہ کراچیءَ بلوچاں واجہ قاضی سالونک کُتگ ات اودءَ ھم گل وتی نادرھائیءَ ابید وشیں توارءَ گوں شعر گُشگءَ ات ءُ منی ھیالاں گڈی مچی بیت کہ اودءَ گلءَ وتی وشیں توارءَ گوں شعر گُشت بلے راستیں گپ وَ ھمیش انت کہ اے زند مرگءِ امانت انت، ہر کس لڑیت ءُ رؤت بلے لاتیں روگءِ سرءَ مردمءَ جیڑگءَ ابید ھم باور نبیت، آ روچی کہ سہبءَ گوادرءِ مسیتاں مرگءِ جار شنگ بیتگ گڑا گوشاں غلام نبیءِ مرگءِ ھال اشکُتگ ءُ "ارواہ ءِ آسودگ بات" گُشتگ، اے ھبر انگت باور بئیگءَ وھد جنت کہ آ غلام نبی غین نون گل بیتگ.

چیا کہ گل وَ یات کنگ بئیگءَ انت، جیوزءِ وڑیں لبزانکی گل آئیءِ سرءَ مراگش کنگءَ انت، بلوچی وانوک آئیءِ شعراں وانگءُ وتی اسٹیٹس کنگءَ انت ءُ موبائلانی تہءَ وشیں توار ایر انت کہ اے درست کم چہ کم مرگءَ پہ باوری گپ نئینت، بگندئے اے درست دنیا ئے رسم ءُ دود بہ بنت ءُ پرے ھاترءَ برجم دارگ بنت بلے داں دریا است ءُ گلءِ شعر کسےءَ یات انت گڑاں بزاں گل زندگ انت، داں مست، وارث، لطیف ءُ بُلھے شاہءِ نام اشکنگ بنت ءُ گلءِ شعر گیر کاینت گڑا گل زندگ انت،

داں پیر زالے، جنگلے ءُ گرنچ است بیت گل زندگ انت.

ءُ اے زندگی مارا مردگ پرستیءِ بہتامءَ چہ مدام رکینیت پرچہ کہ من زندگیءَ قاضی وتی راجءِ دستاں سالونک بئیگءَ دیستگ گُلءِ توار ءُ ترزءِ ھاترءَ مچیانی کُکار ھشکُتگ کہ "ونس مور" ونس مور ءُ ترنم انگت گوشانی تہءَ جاک جنگءَ انت ءُ من دادءِ دیمءِ چارگءُ دو گپءِ ھشکُنگءَ تلوسوکیں نودربر دیستگ انت، اے دراہ ھمے ثبوت انت کہ ما زندگ انت ءُ مئے جھدکار ھم دائم زندگ انت، چیا کہ ما ھمے ستک داروکیں کہ

دریاءَ جاہ بیت دیدگانی تہءَ

آسمان ھم زمینءَ آرگ بیت

دریاءِ یک وشتریں چیزے زانئے چی انت کہ منءَ سک دوست بیت آ اش انت کہ دریاءِ توکءَ کدی ڈکال نئت، ءُ پہ زور اگہ چیزے دریاءَ دَور بدئے گڑا دریا آئیءَ لیپگ کنت، ھمے وڑءَ دریا زادگانی مزاج ءُ تب ھم ھمے وڑ انت آ اے گنجیں تیاب دپءَ لبزانک ءُ ازمءِ پڑءَ ڈکالیءَ نئیلنت، سید بہ بیت یا مجید یا امام یا گل یا دگہ باز اے کاروان موجانی ھستیءِ گوما ھستمان بیت

گلءِ نامءَ اپریل ءِ اولی تاریخءِ مراگش جیوز ءُ گوادرءِ واستہ المءَ یک شرپے بلے زر مدام وتی چُکاں گوں وتی موجانی تواراں وت لیلو دنت ءُ آہاں یات کنت ءُ منی ستک انت کہ درآمداں لیپگ کنت،

گُڈ سرءَ بس ھمے گُشاں کہ اے زر ھمدءَ انت، باتیل ءُ شاہی بازارءِ دمک ھمدءَ انت گڑا گل واتر کاں