منی دیار پیشُکان

 منی دیار پیشُکان 

                                سلال ساوڑ

وتی سَبز ءُ شابیت ایں زِر ءُ اِے جِند ءِ هزاراں سالی پِتی میراس کہ مرچاں گیش چہ وتیگ ءَ دَری ءِ بوئگ ءِ سَما ءَ دَنت، 

   من چی بُگش آں هزانگیں زِرے ءِ واهندیں منی وار ءُ بَزّگیں مید تو چے پیم ایں سَکّیں جاورانی دیمپان ئے،  چُشیں چُنت بَر کئیت کہ ترا شرّیں ورد ءُ دپارے نسیب بیت ءُ شُد ءِ دوزاه ایں جَل ءِ توسینگ ءَ موه رَسیت؟

 من زاناں توامیں زِند ءَ پرتو وشّ ءُ دلجمیں روچ ٹک نہ کن اَنت.  ءُ تو چہ زِند ءِ هر وڑیں هاجت ءُ آسراتی ءَ زبہر ئے،  من سَهیگاں ترا تئی گرانیں جَفاکشی آں پَد رَستگیں مُزّ تئ وامانی دیم ءَ روان اَنت،  تو لوٹ ئے بلے چُکّ ءُ چیپُلاں وانینگ ءَ تئ وس نہ رؤت.  ءُ هُدا اِنت کہ دِگہ نادراهی یے سَر مہ کشّ ایت اگاں ناں ابیدئے پہ تو مَرگ ءِ کُلوه ءَ دگہ هچّے نہ بیت۔۔۔۔

اهو چہ تئ بدهالی ءَ من ناآشنا نیاں ترا کہ گوں هَوار لَچ ءَ ایرجوکیں بالاد ءُ مُلوریں دیدوکاں بزّگی چہ گنجیں تیاب ءَ واتر بئیگ ءَ گِنداں تاں بے وسائل ایں وتواجهیں کمیونسٹ ریاست " کیوبا " ءِ وشهالیں مہلوک ءِ ترانگ ءَ کپاں چہ دِل ءَ دردے چِست بیت ءُ گریوگ کئیت۔

من زاناں تو سک اذیت ئے پریشان ئے  ڈنّی قوتاں تئ تیاب ءِ انگِر کنگ ءُ مانپوشگ ءَ ترا نگیگ ءُ ناساز کُتگ، چہ بندش ءُ زوراکیاں تو تنگ ئے  گوْست ءِ آزاتیں فضا ءِ یات اِے نپس گیریں موسُم ءَ ترا چوں مونج ءُ دلگیر کن اَنت ءُ زَنزر ئے پہ آ دماناں۔۔۔ بلے دَست نہ رسیت هاموش ئے، هچ گُشت نہ کنئے ءُ سَگّگ ئے۔

اهو بگندئے تو محسوس کُتگ نی روچ پہ روچ زندگی اِدا مُشکل بُوان اِنت.  کدی، کدی  منا چو گُمان بیت باندا تو چَٹ وتی تیاب ءَ دریا کنگ ءَ گِستا دارگ بئے ءُ پہ مارا بس دیر اوشتگ وتی زِر ءُ تیاب ءِ نداره کنگ ءِ بہر پش کپ ایت۔

آه۔۔۔۔ تئ ڈؤلداریں تیاب دپ زالماں چوں زوال کُت۔ همیشانی  ناشریں کارانی پَد ءَ مزنیں کچّے ءَ تئ زمین تباه بُوان ءُ لوگ ءُ جاه روان ءُ ڈُران اِتنت  آخر آ تیاب ءَ اَچ تو پُلَگ ءُ کمپان ءَ کنگ ءَ وتی باریں چُنت وهد ءِ پیش ٹہینتگیں منصوبہ ءُ بُنکی مکسد ءَ سوبمند بیت اَنت  اِے کار ءِ پُشتہ تو چینچو تاوان بار بیت ئے من سرپد آں بلے من بِہـ ترا زُلم ءُ ہَزیمَتاں چہ گِلگ کنگ ءَ نہ دیست تو وتی گریبی کُت، سَبر کنان ءُ دل ءَ داران ئے ۔

پیشُکان!  اِے وَ تہنا تئ تیاب دپ ءِ ناسرجم ایں ٹریجڈی اِنت  تئ دلبند ءَ من  چی، چی نہ گِنداں ءُ چی نہ ماراں  اِے گپ اَچ تو سرپوش نہ یَنت- -  تئ درگت ءَ منا برے، برے  هیال کئیت کہ کشاده ایں ڈوبرے تئ ءُ آپرین اِنت تئ سگّ ءَ ، چینچو درد ءُ غم تِنگان ئے- -  تو چم ء وت گِندئے چارکلدار ءِ گرز ءَ تئ اوبادگ ماں ڈنّیاں تئ دلبند ءُ زیدانی نہاد ءَ جَن اَنت- -  بلے تو زَنگ اِش نہ جَنئے. اوپار کشّ ئے کہ ترا دل نہ بَنت بلکیں ناں شُدیک اَنت،  تو هکّ ءُ گواچنیں ماتے ئے پہ بچّاں پیشکان.  چُکّ کُجام ڈؤل اِنت وتی مات ءَ دوست اِنت۔

تئ اندر چونیں مردُمانی بُندر جوڑ بیتگ  چے قسم ءِ انسان اَنت کہ وت ماں وت آزار ءُ گوْرجیگ اَنت،  جِند ءِ بدواه ءُ گُٹّ ء هونان اَنت، وتیگ ءِ آوار جَئنگ ءُ دلّاری ءَ گوں درآمد ءَ هم کوپگ اَنت_ 

پیشُکان تئ میزریں سینگ ءَ روکیں منشیات ءِ آس سوچَگ ءُ تاراج کنان اِنت  تئ هکّیکیں فرزند ءُ چونیں چونیں ورنا چرس، کرسٹال، تریاک، ِکراک ، ہیروئن ءُ شیشیہ ءِ پیمیں نشہ ہاں وتی هرجاں جَتگ ءُ کٹّ ءُ رُج ءَ بُرتگ اَنت - تو اِے درداں کُجا کنئے'؟

   پیشُکان!  ترا اِے دُنیا ءَ پہ " گُلوبل ولیج " ءِ هبر بگندئے بَہمنتگ ءُ هیران بہ کنت کہ ما چہ همساهگ ءَ ناپوه ءُ بےسماه ایں ءُ چینکدر ‌یکّ کِر ءُ دیر اِنت.  چوں وش بیتگ ناں هما پیشی ایں دؤر ءِ کُڈُّک ءُ کرگین ءِ زندمان آ مردمانی گوْرا زَرّ، مِلکت، ماڈی ءُ گاڈی نہ بیتگ بلے مهر، همدردی، بےلب ءُ لالچ ءَ نزّیکی ءُ یک و دومی ءِ کُمک، تپاکی ءُ خُلوصی بیتگ ءُ مرچاں چہ اِشاں هچ نہ مَنتگ.  آ وشّیں وہد ءِ گیراں تو تہہ زَدگ بئے پیشُکان۔

تئ چَوک ءُ بازار چوں ابیتک تَرّت.  آ بہارگاہیں جلوه تئ چینچو زیت مَٹّ اِت مسکرائیں دیوان ءُ ٹَہک، کسّہ گُشی ءُ دلساچیں تران،  ادب، ازم  ڈرامہ ءُ خاکہ ءِ بُنجاه اَت  گَل ءُ شادهی اَت  نی گُشئے قحط ءُ ویرانی یے کپت  آ زیبائیں رنگ ءُ داب بَرگشت -  ناشُناسیں دُروشُماں مانشانتگ ءُ هریکّے ہَزاِتگ، گیمُرتگ ءُ هجکّہ اِنت.  وتی جِند ءِ دیار ءَ همُک روچ بیگانگ ءَ چہ ما مہتل دارگ ءُ وتی پجّار ءِ جُست کنگ باں_

    پیشُکان! تئ ڈاکٹر ، ماسٹر ، واننده ، سرپدیں سَر ءُ هرکس و ناکس وتی ساه ءِ رکّینگ، سرکاری نوکری ءُ چُک ءُ جَنانی غم ءَ لاچار اَنت کہ هچ مہ گوْشنت ءُ هچ مہ کن اَنت - بےتوار ءُ بےوس اَنت بس وتیگ ءَ کننت ءُ وتا تاں زندگ اَنت،  اُپ اڑے- - مارا چونیں باریگے ءَ گِپتہ کہ چہ وتی بزّگی، گُلامی،  بے رحمی، زُلم ءُ زیاتیاں ما گریت هم نہ کنیں کہ مارا  " دہشتگردی " ءِ ڈُوبہ لَڈّگ مہ بیت بَرگ لَٹّ دئیگ ءُ کُشَگ مہ بَئیں-

پیشُکان! گوں تو گُڈسر ءَ بس اِے گُشاں پُراُمیت بئے چہ تئ باندات ءَ بلے من دلیَکیم نیاں روچے مئے مُلک ءِ آجوئ ءِ بام دَرپش دَنت اِے خودغرض ءُ پوڑاسکیں چاگرد ءُ ما نَبئیں  تئ تہا هم یک شعور ءُ زانت، همدلی، وشهال،  غیرطبقاتی ءُ روشن خیال ایں چاگردے ودی بیت .