نازُلءِ سوریں، زاناں مجبوریں
 |
| اکس: میران اسا |
مئے چاگردءِ توکا جنک بوھگ سک گران انت۔ جنک وتی زندءِ ھچ پیسلہ وت زُرت نہ کنت۔ بازیں جنکاں اجازت پہ ھچ چیزءَ نہ راسیت۔ الّمی نہ انت منا آزادی رستگ من بہ پہم آں کہ سرجمیں جنک آذات آں ۔ اناں مئے چاگردءَ انوگیں وھدءِ توکا ھم جنک بندیگاں۔ وتی زندءِ ھچ کار چہ وتی دلءِ واھگءَ گوں کُت نہ کناں۔ دگہ گپے کہ آزاتی اگاں رست نہ کنت بلے دو چیزے آزاتی دئیگ بہ بیت۔ اوّل جنک ھما کار بزاں کہ( job) کنگ لوٹیت اجازت دئیگ بہ بیت دومی جنکءِ سانگ، کسے لوٹیت گڑاں جنکءِ رزا مندی المّی انت ،چیا کہ زند جنک ءُ بچک ءَ گوازینگی انت۔ دوینانی لوگءِ مردوماں اناں بلے مئے چاگردءَ لہتیں انچیں نہ سرپد ھست کہ اے گپءَ نہ پہم انت۔ جنک ءَ ھچ بی جُست مہ کن بزور جنک ءَ بچکءِ گُٹاں بند۔ مرگ ءُ زند ترا ھمے بچک زورگی انت۔ نہ زورت گڑا مئے نام ءُ ہزت ھراب بیت ۔اے گپ من باز رندا جیڑاِتگ جنک بچکءَ نہ زورگءِ گپ کنت مات ءُ پت ھمے گپاں کن انتت کہ مئے ہزتءَ ھراب مہ کن۔
اگاں یک انا ءِ یے کنگءَ ہزات ھراب بیت متلب ایش منی ھیالاں ما زہنی مریض انت۔ ما انگت تک سرپد نہ انت کہ ہزت چہ جنکءَ پہ زبردستی سور سانگ دیاں۔ لہتیں وھد گوزیت دوین مرد ءُ زال ھم روچ جنگ کن انت۔ نہ تپاکی ءَ جنک ماتءَ گوشیت ،حال دنت کہ ما ھم روچ مڈیتگ انت۔ میتگءِ مردم مۓ ندارہ ءَ چاراں ۔ ادا پدا ھما گپ بیت کہ مئے ہزتءَ ھراب مہ کن تئی مرگ تئی زند گوں تئی مردءَ گوں مرد ءِ لوگءَ انت۔
من اے گپءَ نہ کناں کہ مات ءُپت چُکءَ دوست نہ دار انت یا نہ پہم انت۔ بلے جاہے جاہے سک اشتاپیں پیسلہ زورنت۔ ھمے ھرابیں ھادتے۔ منی دزگوہارےءِ ھبر بندی بُوتگ منی دزگوار سہیگ نہ بوتگ۔ بزگ اسکولءَ گل ءُ شادان لوگاں شُت۔ منا گشت ئے کہ اتوارءَ کایاں تئی لوگءَ نِندیں باز گپءُ تران کن انت۔ من گُشت شر لوگءَ شت۔ مات گوشتگ کہ تیار بئے شپ ءَ مردوم کایاں تئی دشتاری بوھگءَ انت۔ پلاں بچک گومءَ بلے ھبردار تو اے گپ جت کہ من نزوراں مئے ہزتءَ ھراب مہ کن۔ بچک شریں کار ءُ روزگارءَ انت۔ ترا ھچّی کمی نہ بیت۔ بے شک چیزءِ کمی نہ بیت بلے دل کہ وش نہ انت بان ءُ بنگلہ سُور ءُ مال ھچ درداں نہ وراں۔ جنک منءَ گو دوچار کپت من و ھئیران بُوتاں۔ ھمے مردم منی وڑیں گَپو ئیں بوتگ ھاموشیں سک۔ من و ھئیران بوتاں۔ من پیسراں کدی ھم چو مُلور بوھگءَ نہ دیستگ اَت۔ انچو پرشان لنٹ سورینتاں گپءِ واستہ بلۓ گپ جت نہ کنگ ءَ ات۔ بس ارس پٹ پٹ ءَ ریچگءَ اتاں۔ من و ھئیران بُوتاں ادا چے بوھگءَ انت؟ من جُست کت گپءِ جند چے انت؟ بس گریوگءَ لگ اِت من و ھئیران بُوتاں چو نہ اِنت کہ مئے لوگءَ کسے ءَ گپے گوشتگ۔ من ساڈینت جُست کُت گُشیت کس ءَ منا ھچ نہ گوشتگ منی دشتاری بوتگ۔
من و انچو کلاگ بست ءُ کند ات سرا۔ اے گپ گیریں واھگ لوٹیت شوم۔ منا دل ترک کُتگ۔ ھچ نگوشت ئے من مار اِت وش نہ انت جُست کُت لُنٹ ءِ سورینت آں۔ بلئے جواب دات نَہ کُت۔ آئیءِ ھاموشی بازیں درد ءُ کسہ نبشتہ کنگ ءَ ات۔ ما سک دیراں نِشت ایں بلئے من وس کُت دروگیں تسلّا دات کُت نہ کُت۔ من نہ لوٹ ات کہ من دروگیں تسلّا بدیاں۔ من جواب دات کہ من زاناں تؤ وانگ لوٹ ئے بلے بچک گوشگءَ انت کہ سُور کناں۔ انو وانگءَ ھم نئیل انت ترا نو ھمینچُوک ونتگ بس انت دگہ وان ئے چے کنئے؟ تو نو پکہیا جھاز بال نہ دئے ترا منی لوگءِ منجل موشگی انت چُک رودینگی انت ۔
سُورءَ رند لوگءِ ھیال داری۔ مردءِ چُکانی ھیال داری شریں چیزے بلئے بیا کہ اے نو بچک گوشیت وانگءَ یل بدۓ نو من چو ایشاں بزوراں۔ زری! تو وت بُگوش ترا یات بیت منی ترو زتک ایشاں کسانیءَ سُور دات مزن اُمریں مرد ئِے گوما کہ زر ئے مُچّ انت بلئے سورءَ سالے نہ گوست مرد ئِے مُرت ھما بزگ جنوزام انت۔ وانگ ھم ھراب بُوت زند ھم ھراب بُوت نو اے لوٹاں منی ھم وانگءَ ھراب کنگ آں۔ من ھچ وڈءَ رازی نیاں بلئے کس منی ھبراں گوش ندارگ ءَ انت۔ من نہ زانہ بہ کناں چے۔۔۔۔ من کہ گوشاں نہ زوراں منا گوشاں تو دو ونتگ نو ھم جوابی کنئے وتءَ بلائیں اپلاتونے سرپد بئے۔ مئے ھاندانءِ نامءَ ھراب کنگءَ ئے ۔
من اے بچکءَ نہ زوراں۔ من انچیں بچکے زوراں کہ منا وانگءَ بلیت۔ منا سرپد بُوت بہ کنت ۔بلے کس منی ھمراں داری نہ کنت نو دشتاری بُوتگ نو ماہ دو ماہءَ رندد سُور بیت منی۔
منی وانگ ھراب منی زند ھراب منی زندءِ سرجمیں واھگ ھمدا چے ھتم بنت۔ باریں چنت جنکانی زند منی وڈءَ انت۔۔۔
باریں چنت جنک پہ زور زبردستی سُور سانگ دیئگ بوئگا انت۔ زالم گوں کسءَ ھچ نہ گوشیت۔ ھما کہ وانیندہاں ھما دُرست ھاموش انت۔ بس ندارہ چارگ ءَ آں۔ بائدیں اے وڈ مہ بوتیں گوں بلئے کس ھمراہ داری نہ کنت یک ءُ دومیءَ سرپد بوھگءَ کس تیار نہ انت۔
No comments:
Post a Comment