نشہ

نشہ   

                         نجیب ایوب

  وھدے بوتگ اَت ما دچار نہ کپتگ اِت ایں۔باریں آ کُجا اَت. چے پیم اَت آئیءِ دزگٹّی چی اِت اَنت۔ من باز رندءَ فون ھم جتگ اَت بلے نمبر ئے بند اَت۔ من آئیءِ لوگے مردم ھم جست کتگ اِت اَنت آیانی جواب ھمیش اَت کہ ھدا بہِ زانت۔ من ارادہ کتگ اَت کہ 3 روچءَ پد کراچیءَ رواں پرچا کہ من کمّو نادراہ اِت آں۔ مردم وتءَ گوں ھمے رنگءَ دزگٹ اِنت کہ پہ الاجءَ ھم موہ نہ رسیت۔ من 5 روچءَ پد کراچیءَ شت آں۔ کراچی ءُ شور ھرچ نیمگءَ موٹرسائیکل ءُ گاڑیانی توار، مردمانی کُکّار۔   

من لیاریءِ گلّیانی تہءَ تھنا،منا انچش سما بوگءَ اَت کہ من دگہ دگنیائے ءَ  اتکگ آں۔ منی سر جھل اَت داں من سرءَ چست کن آں دیمءَ چاراں کہ ھما مردءِ منا شوھاز اِنت گلّی ءِ کُچّءَ نشتگ ءُ باریں چے جیڑگءَ اِنت۔ من آئیءِ گندگءَ رند ابہکّہ بوت آں۔ آ وتی ھیالانی تہءَ گار ھچ چیزّءِ سدّ ءُ سماءِ پر نیست۔من آئیءِ کرّا نِشت آں ءُ دست گِپت آں بلے سرے چست نہ کُت ءُ منا نہ چارت ئے۔ من جست کت ھَمبل تو منا پجّارگءَ نہ ئے۔ منی توارےِ اِشکنگءَ پد سر ئے چِست کُت گوں اَبیتکیں نگاھاں منی چارگ ئے بندات کُت۔ چمّءِ سُھر سُھر،کُمار پچّ بوگءَ نہ اِت اَنت،جھدءِ کُت منا چارت ئے ءُ گشت ئے کہ من چوں ترا بیھال بہ یاں۔  

ھردیں کہ ما یکجا بوت ایں گڈا برے یک سرھالےءِ سرا گپ جت۔ مئے ھواری ءِ گیشتر وھد کریمکءِ ھوٹلءَ گوست اَنت۔ وھدے کہ ما گپ جنگ بِندات کُت گڈا  دراھیں ھوٹلءِ مردماں مارا چارت ءُ بِچکند اِت۔آ ھجبر سرپد نہ بوت ھرچ وھدءَ جاھلی ئے کت گُشتے کہ ھدا یکّے منی گپ راست اَنت۔سارت بوگءَ پد ما دویناں ٹھکگے جت ءُ پاد اتک ایں۔

اے رندی آ سک نِزور اَت گپ ئے جت نہ کُت۔ گوں منا چارگ نہ بوگءَ اَت۔من گشت کہ بِریں ھوٹلءَ چاہے وریں پسّوءِ نہ دات۔چہ آئیءِ چمّاں باز رنج ءُ گم پدّر بوگءَ اَت،آ مئے چاگردءَ رَنجیتگ اَت۔منا بازیں جُست کنگی اَت بلے آئیءِ ھالءَ منا چَٹ ھیران کتگ اَت۔من لوٹ اِت کہ منی گومءَ گپ بہ جَنت بلے چوش بوگءَ نہ اَت۔من جست کُت کہ پرچا تئی ھال چوش اِنت،ہمتءِ کُت ءُ امینچو گشت ئے کہ نشہ۔ من سرپد بوت آں کہ نشہ ءَ آ کندوکیں ءُ وَشگّپیں بچک پرے ھالءَ کُتگ۔

ما بِچار ایں کہ مئے چاگردءَ چوشیں لوگے پَشت کَپتگ کہ آؤدءَ نشئی نیست۔ چہ ھرچ لوگءَ یکّ نہ یکّے ھمے بیماریءِ آماچ اِنت۔ تھنا اے ھدائی کَھر مئے بلوچ کومءِ سرءَ کَپتگ۔دُگنیاءِ ھرچ کومءَ وتی ھال وت مٹّینتگ۔  مئےسرءَ الّمی اِنت کہ ما وتءَ چہ اے سِلگتیں ھِیلءَ بہ رکّین ایں۔ ما وتی کومءِ ورناہاں اے بیماریءِ بابتءَ سرپدی بدی ایں۔ پرچا کہ ما وتی راج ءِ باندات ایں وھدے کہ ما اے بیماری ءِ آماچ  بہ ایں گڈا مئے کومءِ نام ءُ توار چہ سرزمینءَ گار بیت۔

من ھمبلءِ دست گِپت،باز کوشستءَ پد آ پاد اتک ءُ ما دویں ھوٹل ءِ نیمگءَ رھادگ بوت ایں۔۔۔