دار ءِ دروازگ
کلیم بیوس
من ءَ یاد اِنت کہ سال دو ھزار یازدہ ءَ مئے لوگ ءِ دیم ءَ لھتیں نوکیں ھمساھگاں گِسے زُرتگ اَت ءُ پہ نندگ ءُ زند گوازینگ ءِ واست ءَ آتکگ ات اَنت۔ من نزاناں چہ کُجام جاہ ءَ آتکگ ات اَنت بلے دیر نہ گوست کہ من ءَ لوگ ءِ گُون ءَ مھر بوگ بِندات بوت۔ من مدامی اگاں ڈنّ ءَ در آتک آں گُڑا الّم یکرندے آ چہ لوگ ءِ دیم ءَ گوست اَت۔ نزاناں آ چہ لوگ ءِ دیم ءَ گوازگ ءَ رند من ءَ یک تاھیرے رَست انچو انچو باز وھد گوست ءُ سال بدل بوان بوت اَنت
بلے من چہ آ لوگے توک ءَ یک مردیں زھگے نہ دیست تھنا زالبول ءُ کسانیں جنک اِت اَنت کہ مدامی من دیست اَنت داں ھشکیں دار اش چِتگ ءُ چہ لوگے ءِ در ءَ توک ءَ روگ ءَ اَنت من باز رند ءَ جُھد کُت کہ چہ ھمے کسانیں جنکاں یکے دَست ءَ بِگر ایں ءُ جُست بکن آں کہ شُمے لوگ ءَ مردیں چُک چیا نیست ءُ کُجا شُتگ اَنت بلے جُست ءُ پُرس کنگ ءِ وھد نہ رَست ۔
یک شپ ءِ ما دُرست واب اِت ایں داں کہ کُوکار ءُ آہ ءُ زارے توار اَت بلے اے گریوگ آنی تہ ءَ مردمانی ھم آواز ھور اِت اَنت۔ من ھیران بوتاں ءُ چہ وت ءَ جُست کُت کہ اے مرد ءِ باریں کدی ایشانی لوگ ءَ آتکگ اَنت ءُ چیا مرچی کوکار ءُ جَگّ ءَ اِنت اَلمّ ھبر ءِ است من سر کشت چہ وتی لوگ ءِ پسیل ءَ آ لوگ ءِ لیٹ ءُ بتی سرجم ءَ مُرتگ اَنت تھاری اِنت بلے کمو وھد اَت کہ کوکار ہلاس بوتگ اَت۔ من ءَ ھم واب آیگ ءَ نہ اَت۔ منی دل نزاناں چیا باربار ھما لوگ ءِ بابت ءَ پِکر کنگ ءَ اَت ۔ باریں چے بوتگ آ لوگ ءَ ؟
پرچا کوکار اِنت شپ ءِ پا سءَ ؟ سھب بوت گُڑا دُرستاں ساری من ہما لوگ ءِ دَر ءَ شُتاں دان مردمے ودی نہ بوت تہنا زمین ءِ سرا لہتیں ٹَپّ زاہر اَت کہ سماء بوئگ ءَ اَت لھتیں مردم وت ماں وت گِر ءُ چیل بوتگ بلے دِگہ ھچ زاہر نہ اَت تھنا دار ءِ دروازگ اَت کہ یک تَل ءِ بند ءُ یک تَل ءِ پچ اَت ءُ منی گُڈی جُستانی پسّہ منا سر نہ بوت آں داں آ لوگ ویران بوت نوں باز وھد گوستگ بلے برے برے وتی کسانی ءُ ھما دار ءِ دروازگ یات کایاں ءُ دل ءَ یک جُست ءِ کیت کہ آ دار دروازگ چیا چوں ویران بوت؟
No comments:
Post a Comment