تپاوت گیش بیان انت

تپاوت گیش بیان اَنت

معراج غلام

 

ھمے کہ نوکیں ائیدے کئیت تہ دل گُشیت پہ تو چیزے نبشتہ بکن دیم بدئے۔ مدامی ایں وڈ ءَ اے رندی اوں دلءَ ارمان کُتگ کہ پہ تو چندیں لبز بہ کمایاں ءُ سوگات بکناں۔ نزاناں چوں ءُ کجام لبزءَ چہ نبشتانکءَ بندات بکناں تو وَ پسہ نہ دئے کہ مردمءِ ھیال نوکتر بہ بنتءُ نوکیں لبزءُ گپءُ ترانے ودی بہ بیت۔ گواچنے کہ ھردئیں مردم ایوک بیت گُڈا آئیءِ گور ءَ گپانی ڈُکال بیت اِنت۔ من اے سھتءَ کہ اے نبشتانکءَ نبشتہ کنگءَ آں ھمے ھالتءِ تہا آں۔ منی کرّا لبز نیست، ءُ پہ تو گنتر کہ من ءَ یات نہ کنت کہ گُڈی رند ءَ مَن گوں تو کُجا ءُ کدی دُچار کپتگ آں۔ نزاناں ترا چونیں کارستے بکناں اے رندی،  بےوپایے یا وپا دارے، پہ تُرسءَ چیر بوتگیں شخصے یا لَجءُ ننگءُ زندءِ جنگءَ رپتگیں سپاھی۔۔۔ ترا مَن پہ وت دیم نامے دات نکناں کہ ڈاکٹر حنیف شریفءِ ھما گپ من ءَ انگت یات اِنت کہ "زندگیں انسان ءِ پُشتءَ دروگ بندگ نہ بیت۔" اے اوں تو زانئے کہ ڈاکٹرءِ اے اسٹیٹمنٹ چِنکدر من ءَ دوست اِنت۔ اگاں ترا یات بیت مئے ھمک دیونءَ کہ ھردیں ما کسےءِ پُچّکاں کپتگیں تہ اے اسٹیٹمنٹ الّم کارمرد کُتگ۔

ائیدءَ انگت یک ھپتگے پَشت کپتگ۔ ما انگت شھرءَ آں، نہ شُتگاں مُلکءَ کہ وانگجاہ انگت پچ اِنت۔ ارادہ کُتگ کہ یکءُدو روچءَ پد برواں۔ چو پیشی پیئمءَ اے رندی اوں تھنا سپر کنگ کپیت۔ گوں تو کُتگیں ھما گُڈی سپرءِ یات بہ گندئے ھمراہ داری بکن اَنت ءُ تکانسریءَ گیشتر بہ ودّین اَنت، بس دگہ ھچ۔

مرچی ترا اگاں من دروگ بند مہ باں سیزده، چاردہ سالءَ گیش اِنت کہ رپتگ ئے ءُ ھما اِنت تو منی یک نبشتانکےءِ پسہ نداتگ۔ انگت نزاناں چیا۔ ءُ نہ تئ دروگیں اِھوالے اَتکگّ۔ تو اے رندی اگاں منی اے نبشتانکءِ پسہءَ روان مدیئے تہ من بےھال باں کہ من ءَ اے وڈیں ھمراھے بوتگ۔

گِلّہءُ زاری باز اَنت بلے سرھال دگرئے۔ من ترا ھال دئیگ لوٹگءَ اِتاں کہ تئ روھگءَ پد ھمروچی اِیں تپاوت وَدّیتگ اَنت۔ زی من مَں مُچّیءَ سنگتاں گوں ھوار نندوک اِتاں تہ ھماھانی تہ ءَ یک سنگتےءَ مناں جُست کُت کہ "تو روچگئے؟" الحمدلله جی ھو من پسہ دات گُڈا پدا جُست گِپت ئے کہ "تو ذِکری ئے؟" الحمدلله جی ھو منی پسہ پدا ھما اَت چیا کہ تو زانئے من ذِکری یے آں۔ اے گپءِ اِشکنگءَ پد سنگت اَبَکّہ بوت۔ نزاناں چیا۔ سنگتءَ گوں من گپءُتران بند کُت۔ اگاں من رَد مہ باں منی ھیالءَ بلاھیں مذھبی تپاوتے اَتکگّ۔ اے وڈیں جُست باز اِنت مرچاں۔ بلے بِل مذھبءَ من تو دیمءَ روئیں۔ ھُدا بزانت کئے راستءُ کئے دروگ، کئے سِتک ءُ کئے بے سِتک۔ ترا اَنچونا اے مذھبی چِستءُایراں گوں کار نیست پرچا کہ ترا منی ذِکری بوہگءِ ھال پَنچ سالءِ یک بلاھیں مُدتےءَ پد کشّءِ ھمساھگءِ لوگءَ چہ رَستگ۔ تو من ءَ ھچبر اے جُست نہ کُتگ کہ تو ذِکری یے یا نمازی۔

مئیءَ بزاں ائیدءَ پد مئے دوازده ءِ چکاس اَنت۔ ترا اگاں یات بیت تو گُشتگ اَت کہ ماءُتو ھور شالءَ روئیں پہ گیشیں زانتءِ دَربَرگءَ پرچا کہ شالءِ مزن شھدَربرجاہ مزن نام اَت۔ نو ترا ھمے گُشگ لوٹاں کہ وھدءِ ھمراھیءَ مردُمءِ راہ ءُ واھگ مَٹ بنت۔ گپ چہ تو چیر نہ اِنت ءُ نہ بیت اوں۔ منی دل چہ شالءَ پُروشتگ۔ شالءَ من وَ ھچبر نہ شُتگ اَنت بلے شال گُش ئے مروچاں آ شال نہ اِنت۔ ھمک سھبءَ پاد کایاں ٹویٹر (سوشل میڈیا) ءَ چار آں شالءَ جاک اِنت۔ پروٹیسٹ اِنت، لَٹ اِنت۔ نودربر لَٹّانی دیمپان اَنت۔ آ مرچاں یونیورسٹیءِ ہاسٹلاں چہ گِشتر بے ڈَس اِیں ہاسٹلاں اَنت۔ دَگّانی سرا ویل اَنت پہ وتئ دومی ھم تبکءِ شوھازءَ۔ یونیورسٹی روچے بند اِنت روچے پَچ اِنت۔

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

بہ بکش کہ دوشی مَن نبشتانک سرجم کُت نہ کُت پرچاکہ عمرءَ مناں توار جَت کہ سحری ءِ وھد اتکگّ اَت۔ سحری کنگءَ پد یک گھنٹہ یے وپسگ کپت کہ سھبءَ مھلا پادائیگی اَت کلاسءَ روھگی اَت۔ سھبءَ ھَشت بجءَ بگر تاں بیگاہءِ پَنچ بجءَ پدا دَزگٹ بوت آں، کلاس اِتاں۔ پمشکہ کمّے دیرءَ پد پدا نبشتانکءِ نیمگءَ اتکگّ اَنت اَنو۔ اے سھتءَ من وتی اکیڈمی ءَ نِشتگ اَنت، کلاس ھلاس بوتگ اَنت۔من پدا دوبر نبشتانکءَ گوں گُلائیش آں۔ دَبوجی دیوان بوتگ اوں بلے آ نو ھلاس اِنت۔ سجّیں اُستاد نِشتگیں ما گَپ ءَ اِنت، کندگ ءَ اِنت، مزاکءُ مسکراہ اِنت۔ سک وَش اِنت۔ منی دَستے موبائل ءَ اِنت نبشتانکءَ گوں ءُ گوشے دیوانءَ۔ ھمے جیڑگءَ آں کہ آ اوں وھدے اَت کہ ھردیں ماسٹرءِ سائیکل ءِ توار گوشاں کپت ما تتکیں وتارا چیر دات ءُ اے اوں وھدے کہ نو ما ماسٹراں گوں اَنچو نِشتگیں گشئے مئے سنگت اَنت۔ عبدل خالقءِ براھوئی سوتے پر اِنت کہ آئیءَ دیوان گِشتر وَش کُتگ۔ ھیر دیوانءَ بِل بیا پدا وتئ سرھال سرا کائیں۔

بَکولِ سنگت سلام الہیٰئگءَ ترا پیسرا مرگُانی چیو، چیواں پاد کُتگ بلے من ءَ مرچاں تیر ءُ بمبانی توار چہ وابءَ جَکسینّت ءُ پاد کناں۔ دانکہ بامگواھی وابءَ تہ وابے گِنداں تیر گواری اِنت، ٹوپءُ بم اِنت۔ ما سئے چار سنگت اِنت دیم پہ وانگءَ روھگءَ اِنت۔ مات باز گُشگ اِنت کہ جاور نگیگ اَنت، یکّیں روچءَ شما چم پِٹ نہ کنئے، مروّئے۔ بلے ما روگءَ اِیں۔ نزاناں چیا بلے مارا مرچاں اگاں اے تیرءُ بمبانی توار گوشاں مہ کپیت، وش نہ بیت۔ ھمے کہ کوہ ءِ پُشتی نیمگءَ اے تواراں پد کہ گُبار چِست بنت تہ مئے میتگءِ گونڈواں اوں سما بیت کہ چی بوھگءَ اِنت۔ بلے زانئے مرچی اِیں توار جُتائیں توار اِتاں۔ بلاھیں توارےءَ من ءَ وابءَ چہ گوڈینت۔ من پاد اَتکاں، جان لَرزگءَ اَت۔ کَشءُ کرّاں چاراِت کس نہ دیست۔ چندیں دراجیں ساھ کَش اِتءُ پاد اَتک آں۔ موبائل سرجاہ ءِ چیرءَ چے کَش اِت ڈیٹا پَچ کُت چار اِت باریں نوکیں اھوال چے اَتکگّ۔ چو یکّشی وڈ ءَ بلوچستان ٹرینڈنگءَ اَت۔ راست گُشی، ھون ریزیءُ بیگواھیءِ تہا اوں نو بلاھیں تپاوتے ودی بوتگ۔

اَبرمی چاڈ نیست۔ گیابانءِ مُرگ تکانسر اَنت۔ پیسرا شکاریاں آ دِلاپ کُتگ اِت اَنت انو انسان آیانی ھلکاں دَزگیر کنگءَ اَنت۔ مُرگاں ھلک نامءَ نیست۔ سرجمیں جنگلءِ گولگءَ پد ترا کَزائے سر ءَ یک، یک شانُتلی شیزارگے گوشان کپیت۔ کوہ دَزگیر اَنت۔ شپ وتئ جاہ ءَ مردم روچءَ کوہ ءِ نیمگءَ پاداں دو کُت نہ کنت۔ کوھاں روھگءَ ما مکن کنگ بیتگیں۔۔۔

وھد ھلاس اِنت، دَزگَٹّی باز اَنت۔ اگاں ترا منی اے زوریں نبشتانک دیمءَ کپت تہ الم بوان ئے ءُ پسہ ئے دیم بدئے۔۔۔