رپیک شھید بیت۔۔۔

عُمر مراد دشتی

رپیک ءَ مرچی شش سال ءُ ھشت ماہ بیت کہ آئی ءَ وتئی لوگ ءُ جاگہ نہ دیستگ آں۔ آئی ءَ سک زھیر کنّگ ءَ اَت پہ وتئی لوگ ءُ جاگھانی واستہ، پہ وتئی مھکّیں مات ءَ،پہ کستریں گُھار ءُ وتئی جِنک ءَ۔ آئی ءَ نو سال ءَ ساری گوں آمنہ ءَ سور کُت۔آمنہ ءِ ءُ رفیق ءِ نیامہ سیادی ءُ وارسی نیست اَت، بس آ دوئیں مرد ءُ جن اِتاں۔

چونھا رپیک ءِ پِت ءَ دو سانگ کُتگ اَت، آ زال ءَ چہ یک جِنک ایں چُکے است اَت آئی ءِ نام گُل بانو اَت،اشی ءَ چہ دو بَچک بیتگے رپیک ءُ گنی۔ رپیک چہ گنی ءَ سے سال مستر اَت۔ رپیک ءَ گنی چمّ ءِ چارگ ءَ دِل نہ بیت،سک دوست اِت ئے۔

گنی دَوازدہ ءِ کلاس ءَ وانگ ءَ اَت گُڑا یک روچے گنی ءِ کالج ءَ چہ یک نودربرے گار ءُ بیگواہ کَنگ بیت، گُڑا کالج ءِ دُراھیں نودربراں زرشانی کَنگ شرو کُت کہ مئے نودربر ءَ بیار۔ اِشاں دُراھیں دگ بند کُت آں، گنی اِشانی سرکَماش اَت۔ ھمئے زارشانی کَنگ ءَ پد گنی ھم بیگواہ کَنگ بیت۔ رپیک ءُ رپیک ءِ پِت بے وس اِتاں، لاچار اِتاں، واجہ ءُ میر نیست اِت اِش کہ گنی ءَ چہ اے زالمانی دست ءَ پچبگراں۔

بلے گنی بیگواہ کَنگا پیسر رپیک انچیں جُنزے ءِ بھر اَت، کہ آ مردُماں وتئی زمیںن در کار اَت،آ پہ وتئی زمین ءَ جنگ ءَ اتاں۔ رپیک ءَ ھمے جیڑ اِت بلکیں منی واستا بیگواہ کَنگ بوتگ، بلے اے وڑ نہ اَت۔

یازدہ ماہ ءَ کسّ ءَ نہ زانت کہ گنی کُجا اِنت ءُ کئی کِرا اِنت۔ یازدہ ماہ ءَ پد،گنی ءِ جون ماں دور یک جنگل ءُ گِیابانی ءَ شوانگی ءَ دست کپت، جون سڑتّگ اَت، بوہ کَنگ ءَ اَت، چِست کَنگ نہ بیت، ھما جنگل ءِ تھا گنی ءِ جون اِش بار دات۔

آ روچی رفیق ءَ نہ گِریت، چیا کہ آئی ءَ زانتگ اَت گنی پہ زمین ءَ مُرتگ، من ھم مِراں، شےھک ھم مریت،شےھک  رپیک ءِ بلاھیں سنگتی اَت۔اشاں اے جُنز ءِ بھر بوھگ ءَ ساری اے پیسلہ کُتگ کہ منزل ءَ روگی اِنت، اگاں مِرگی اِنت بلے پُشتہ کِنزگی نہ اِنت۔

زمین ءِ ھاترا مرچی رپیک ءَ شش سال ھشت ماہ بیت کہ وتئی لوگ ءَ نہ شُتگ۔ بلے، مرچی آئی ءَ باریں چِتورکائی نِمّون بیت کہ آ آمنہ ءِ مات ءُ چُکانی چارگ ءَ الّم روت، بلے شپ ءِ بے وھد ءَ رپیک ءَ بھ نہ زانت کہ آ کُجا ءُ چِتور مریت، باریں زمین ءَ پچ گِپت مریت یا ساری ءَ آئی ءَ بے نہ زانت۔

شپ ءِ دو بج ءَ رپیک لوگ ءَ شُت، گُڑا رپیک سک شودیگ اَت آئی ءَ آمنہ جُست کُت"آمنہ وَرگ نیست من سک شودیگ آں دو روچ بیت وَرگ نہ وارتگ؟" آمنہ ءَ گوں جھلیں توار ءَ پُسّہ دات "انّا دو روچ بیت مئے آرت کُٹِتگ، مرچی بےوھدا مُبارک ءَ آرت آؤرتگ، سسّی اوں ھمشامہ وپتگ ءُ واب اِنت۔" مُبارک ءَ اے میتگ ءَ دوکانے استّ ءَ ءُ آرت ءُ شکر ءَ ھمے وڑیں چیز بھا کُت ئے۔ سسّی رپیک ءِ ءُ آمنہ ءِ چُک اَت۔

آمنہ پاد آئیگہ اَت گُڑا رپیک ءَ جُست کُت "تو کُجا رَوے؟" آمنہ ءَ رپیک ءِ نیمگ نہ چارت ءُ گُشت "من رواں پہ تو وارگ اڑ کناں، دو نگن پچّاں ءُ یک کاشُکے است بَلّک شَلی ءَ راہ داتگ منی واستہ، منی دِل نہ اَتک گُڑا من ایر کُت دَرنگ ءَ اگاں پشّی ءَ نہ وارتگ۔" آمنہ شُت پہ نگّن ءِ پَچگا۔ بلے اے میتگ ءَ رپیک ءِ دژمن باز اتاں۔ رپیک  ءِ دژمناں دیست کہ مرچی آمنہ ءِ چُل بے وھدا پچ اِنت ءُ نگّن پَچگے ھم بوہ اِنت گُڑا اِشاں زانت کہ مرچی رپیک اتکّگ گُڑا اے مردُماں ھما وڑا کُت کہ پیسرا کُتگے، بلے رپیک ءَ زانت کہ آمنہ ءِ مرچیگیں ورگ منی گُڑی ورگ اَنت، مرچی ءَ پد آمنہ منی واستہ نگّن نہ پچیت۔

گُڑا رپیک شھید بیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔