دیدار جنگلانی تہ ءَ گار بیتگ انت۔

دیدار جنگلانی تہ ءَ گار بیتگ انت۔

نبشتکار: اے آر داد

کریمہ!

چو من ءَ یات نہ کنت بلے بزاں ھمے دو ھزار ھشت یا دہ یا یازدہ، بلکیں رد بباں بلے منی ھیال انچو گوش ایت ھمے زمانگ ات۔ من شالءَ اتاں کہ ھال ءَ گپت کریمہ بلوچ ھم اتکگ ھمدءَ انت۔

تو دور نہ ات ئے۔ مزن شھدربرجاہ ءِ ھد ءُ ابیلانی تہ ءَ ات ئے۔ خالد بادینی ءَ من ءَ ھال داتگ ات کہ کریمہ ترا گندگ لوٹ ایت۔ "ھو منءَ ھم کریمہ گندگی انت۔" جست کنگی انت باریں آئی ءَ نوکیں آزمانک ءُ چیزے نبشتگ کہ دگہ موسمے ءَ ھوار کپتگ ءُ اے نیمگ ءَ دلگوش نہ انت؟۔ بلے کج انت؟۔ نزاناں منی تہ ءَ چونیں موسمے ءَ سرکَشتگ ات کہ ھزار وار نیّت کرتگ ات کہ بیایاں بلے باریں چی ءَ ،چونیں ،چے رنگیں، اُزر ءُ میارے منی پاداں اڑ اتگ ات کہ پمنءَ ھچ وڑ ءَ کِشک ساپءُ سلّہ بُوّگءَ نہ ات۔ ھمے آھگ ءُ نیایگ ءِ تہ ءَ،دروگ ءُ راست ءِ پتایگ ءُ پوشگ ءِ تہ ءَ روچ آسر بوت انت۔ تو رپت ءُ دگہ نیمگے شت ئے۔ من چنچو پَشل اتاں۔ ھردیں کسے ءَ تئی نام گپت من دیم دگہ نیمگے تّرینت کہ بزاں من ترا نزاناں۔

تو رپت ئے ءُ امروز ءِ درئیں رنگ پتات انت

اے دل نوں وتی چماں نہ شاہ یے نہ گدایے

کریمہ!

من بس یک رندے فون ءِ سر ءَ گوں تو ھال ءُ اھوال کرتگ ات۔ من گوادر ءَ اتاں ءُ تو کیچ ءَ مزنیں گھگیری یے دیوانے جتگ ات ءُ تمپ ءَ روگ ءَ ات ئے۔ ھمے دیوان ءِ سوب مندی ءَ من تئی گالوار ءِ تہ ءَ اشکنگ ءَ اتاں کہ تو گوشگ ءَ ات ئے من لوگ ءَ رساں ترا وت کال کناں۔ ترا چو یات کنت من ترا چی ءَ کال کتگ ات؟۔

آواز آئی قتل کی

قتل کی بھی آواز ہوتی ہے کیا ؟

کیا وہ الماری ہے یا چابی؟

قتل دیکھنے میں کیسا ہے؟

کیسے ہیں اُس کے ہاتھ پیر 

وشوا جیت سین۔

"ھو من ءَ شر یات انت۔ دو روچ پیش روتاک آساپ ءَ منی آزمانک "رژنءِ کلوہ"چاپ ءُ شنگ بوتگ ات توھمے گوشتگ ات کہ آزمانک نبشتگ بکن۔ بلے چو کہ ما گاڑی ءَ سوار بیرو کتگ اِت ءُ تمپ ءَ روگ ءَ اتیں ۔ھمنچو جاک ءُ کوکار ات کہ من تئی توار ءَ شری ءِ سر ءَ اشکنگءَ نہ اتاں۔"

ھو ھمے گپ ات۔ پدا وَ تئی اے آزمانک"سچکان" ءَ ھم چاپ ءُ شنگ بیتگ ات۔ اوّلی سید داد ھم ترا دو ھزار ھشت ءِ دیگ بیتگ ات۔ نوں تو نہ گوش ئے کہ من لوگ ءَ رساں ترا وت کال کناں۔ نوں تو راہ ءَ نہ ئے۔ سپر ءَ نہ ئے۔نوں تو لوگ ءَ ئے وتی مردمانی توک ءَ ئے۔زمین ءِ مسک ءُ زبادانی سارتیں ساھگ ءَ نشتگ ءُ جیڑگ ءَ ئے کہ اے آر داد مرچی منی بارو ءَ باریں چی گوش ایت۔من دگہ چے گْوشاں۔ پمن ءَ گوشگ ءَ دگہ چے پشت کپتگ۔ ھئیر نیمونے سازگ ءِ کوشست ءَ کناں 

تئی درد کہ مُرگانی توار ءِ تہ ءَ نالیت

آشوبے ءِ چیہال انت برے مہرمیں دعایے

من وَ ھمے گوشتگ ات کہ رژن ءِ کلوہ ءَ پد تو آزمانک ءِ نیمگ ءَ چد ءُ گیش دلگوش بہ ئے کہ چندیں درد کہ گوشتانک ءِ تہ ءَ گوشگ نہ بنت آیانی کار ءَ ھمے ازم کنت۔

گپے زان ئے من ءَ تئی اے آزمانک ءِ درائیں رنگ ءُ ندارگ، چیریں مانا، دراہ دوست بنت۔ بس ھمے رژن ءِ کلوہ ءِ بدل ءَ گندئے تو دگہ سرگالے ایر کتیں چد ءُ گیش ازم ءِ سر پہ شانے برز بوتگ ات۔ تئی آزمانک ءِ شرتریں چیز کہ من ءَ دوست بیت آ ھمیش انت کہ بیتواری ءَ شپے جنزان کنت۔واز ءُ گپ، دگہ گیشیں دَیگ ءُ زیرگ ءِ پیمیں ھچ چیز اد ءَ گندگ نہ بیت۔ من نہ زانتگ کہ کریمہ چو ھم زانت!

بیا تئی کسہ ءِ بنگیجی ندارگ سازی ءِ ترا ترانگ ءَ پِرّیناں کہ من زاناں تو مرچی پدا ھما گوستگیں موسم ءَ یات کنگ لوٹ ئے۔ اے رپتگیں موسمے نہ انت۔ اے موسم ھما انت کہ اتکگ، یکشل ءَ اوشتاتگ ءُ پانگ انت۔ ایوک روچ شپ بنت ءُ شپ روچ۔ ناکومیار ءِ بدل ءَ برات کارست بیتگ انت ، چُک ءُ گوھار کارست بوتگ انت۔

ہرچی گسر کپان انت چراگانی ساہگ ءَ

شپ دار جنگلانی تہ ءَ گار بوتگنت

تو وتی کسہ چو بنگیج کرتگ ات۔

"مرچی شپ چو گوش ئے گوستگیں شپاں چہ گیش سارت ترات۔ گوریچ ترند ترند ءَ وتی گاماں ایر کنان ات ءُ ماہکان ہر نیمگ ءَ کور ءُ درچک ءُ دارانی سر ءَ تالان ات گوش ئے شپ سارتی ءَ گیش کنان ات۔ گوریچ ءِ یک پیم ءَ کشّگ ھمے سما دیگ ءَ ات کہ گوش ئے آزمان ترونگل گوارگ ءَ ات۔ وھدے کہ شپ ءِ دو پاس آسر بوت سرجمیں بازار ءِ مردم وتی لوگانی تہ ءَ واب ءِ امبازاں شت انت ءُ باندات ءِ پگر ءُ سسّا ءَ چہ بے سما بوت انت۔ بازار ءِ راستی نیمگ ءَ یک مانش جاھے ھست ات بلے آ مانش جاہ ءَ اے بازار ءِ میان ءَ ھچ تپاوت نیست ات۔ آ مانش جاہ ھاموش ات۔ انچو اے بازار ھاموش۔

بازار ءِ سرجمیں لوگاں چہ کمیں گسر یک لوگے ھست ات کہ آئی ءِ کندیل انگت ءَ روک ات۔"۔

کریمہ!

نوں سرجمیں بازار مانش جاہ بوتگ انت۔

بوسگانی ھزار نازی ایں پُلّ گیمرتگ انت

سنگ جاہ ءَ کجام گوھر ءَ پولگ ءَ ئے

ھزاراں ناکو میار مرچی اوں داں گوربام ءَ نشتگ ءُ روکیں آس ءَ چارانت۔ آس وَ ھیر دیر انت پُر بوتگ ءُ سکٹ بیتگ بلے ودار دنیگا دروازگانی دپ ءَ اوشتاتگ ءُ پاس جنان انت۔ منیر وَ گوشتگ پاس جنان انت دروازگ بلے ما سرپد نہ بوتگیں۔

تو ناکو میار ءِ بارہ ءَ ھم دگہ گپ نہ کت ءُ کسہ وانوک ءِ سر ءَ یلہ دات کہ ھما بگوش ایت چے بیگ ءَ انت۔ فکشن ءِ تہ ءَ ایشی ءَ کمالے گوشگ بیت۔ مزنیں ندکار ھم ھمد ءَ رسنت ءُ واز ءُ گپ ءَ بندات کن انت۔ تو آئی ءَ چو بیان کنگءَ ئے۔

"اے لوگ ءِ تہ ءَ یک پیر مردے گوں وتی ھیالاں نشتگ ءُ جیڑگ ءَ ات۔ ناکو میار ءَ مرچی شپ ءِ واب چہ وتی چماں دیر دَور داتگ ات۔ آ وتی تھت ءِ سر ءَ نشتگ ات ءُ چُل ءِ روکیں آس ءَ چارگ ءَ ات ءُ وڑ وڑیں ھیالانی زِر ءِ جھلانکی ءَ کپتگ ات ءُ گار ات۔" اےایوک چُل ءِ آس نہ انت۔ اے ودار ءُ انتزار ءِ چہرے۔ تو بلکیں آس ءَ را اَنچو آورتگ بلے تئی کسہ ءَ گوں اَنچو ھوار کپتگ کہ ایشی ءِ ساہ دیگ ءَ گوں دروازگ ءِ دپ ءَ مردمانی برمش ءُ توارے کیت۔ گڑسر ءَ ھم تو نہ گوشتگ کہ شوھاز(ناکو میار ءِ گاریں بچ) ءِ لاش دَور دیگ بیتگ۔ نہ کہ دروازگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگیں مردم زانگ ءَ انت کہ اے کئی لاش انت۔ اگاں دگرے بوتیں نہ ایوک آئی ءَ ناکو میار گریوگ ءَ پرمات بلکیں بازیں سرّا برّائیں گپ ھم آئی ءِ دپ ءَ داتگ ات ئے۔ اَنچو شپ بیتوار ات ءُ ھمے رنگ ءَ ناکو میار ءِ در ءِ دپ ءَ کپتگیں لاش جیڑگ ءَ پرمایگ ءَ ات کہ اے راستی ءَ ناکو ءِ بچ ءِ لاش ات کہ دگرے ءِ۔

بیا ھمے بھر ءَ وانان ءُ پدا ایشی ءِ سر ءَ گپ جنیں۔ 

"وھدے کہ آئی ءَ در پچ کت تہ دیست ئے کہ بازیں مردم یکجاہ انت۔ ہر یکے ھبر کنگ ءَ انت۔ نزیک ءَ روان ءَ ناکو ءَ جست کت کہ اے چونیں گپے۔ یکے ءَ ناکو ءِ نیمگ ءَ چارات ءُ پسو دات کہ ناکو ساھتے پیسر لھتیں مردماں اے لاش اد ءَ ایر کتگ ءُ شتگ انت۔

لاش--؟

ناکو ءَ ھبکہی ءَ گوں جست کت ءُ پدا زوت لاش ءِ کرّ ءَ سربُوّگ ءِ جھد ءَ آئی ءَ چو گوریچ ءِ داب ءَ ترند ترند ءَ وتی گام چست کت انت۔ ناکو کہ شت ءُ لاش ءِ گور ءَ سر بوت، لاش ءِ گندگ ءَ گوں ناکو ءِ ودار آسر بوت۔"

نوں اد ءَ ھمے اوں زانگ بیت کہ ناکو میار دلجم بیت کہ ایوک شوھاز گار نہ انت دگہ اوں ھزاراں مردم گار ءُ بیگواہ انت ۔اے ودار میار ءِ ایوک وتی بچ ءِ نہ ات کہ آسر بیتگ ات۔ بلکیں آ ھمے سرپد بیتگ ات نوں انچیں موسمے اتکگ کہ بازیں شوھاز بے شوھاز بیتگ انت۔ اے دائمی ودارے ات کہ ہر دروازگ ءِ دپ ءَ اوشتاتگ ات۔

کریمہ!

آ دور ءَ(آساپ ءُ توار) دگہ ھم بازیں کسے ھمے رنگیں جاورانی سر ءَ آزمانک نویسگ ءَ ات انت بلے آیانی گور ءَ چیر دیگ ءُ اندیم کنگ ءِ ھنر نیست ات۔ آ ازم ءِ شرپ دارکنگ ءَ بے سوب ات انت۔

من پمیشکا ایشی(آزمانک) ءِ وانگ ءَ پدا ترا کال کتگ ات کہ آزمانک نبشتگ بکن کہ تو آزمانک نویسگ زان ئے۔ تو زان ئے کہ کجام گپ جنگی انت ءُ کجام چیر دیگی انت۔

 نوں وَ ھیر وھد ھل اتگ۔ نوں تو وت سرجم ءَ کسھے بوتگ ئے۔ کجام لوگ انت کجام شھر انت ،راہ ءُ دگّ انت کہ اود ءَ بانک کریمہ، بی بی کریمہ، گلزمین کریمہ، ماتیں کریمہ ءِ کسہ نہ بیت۔

 

من ءَ بکش ءُ درگوز کن من ترا دگہ برے کسہ نویسگ ءَ نہ گوْشاں۔ کسہ ءَ را دگہ کسھے ءِ ھاجت نہ بیت۔ 

مرچی ھزاراں زندگ ءُ مرتگیں کسہ تئی نمیرانیں کسہ ءِ دیم ءَ شرمندگ ءُ ھجالت انت۔ دگہ چے بگوشاں۔۔۔۔۔

اوستانی دُشتگیں اے نگاہاں نوں مان چے

دیدار جنگلانی تہ ءَ گار بوتگ انت۔