صلاح الدین بیوس ءِ شوکیں کار پہ بلوچی ءَ

صلاح الدین بیوس ءِ کسہ گُشی پہ بلوچی ءَ شوکیں کارے

نبشتانک: نصرت آزاد

ورنا صلاح الدین بیوس شوکیں کارے کنئگءَ انت۔ ھر کس پہ بلوچیءَ شوکیں کار کنت مارا دوست بیت۔ اے گاریں کسہ کہ پیسرءَ مارا مئے ماتءُ بلُکاں گْوَشتگ انت اِشاں یک ورنائیءِ دپءَ گوں کسہ گُشیں توارےءَ اش کنئگ شوکیں جزبگے۔۔۔

اے جھلءِ کسہ دوشی سنگت ابرم نور ءَ منی کرّءَ گْوَشت۔ ما درستاں لاپ لیٹُکی وارت۔ اے کسہ پہ بیوسءَ ندر اِنت: 

تولگءُ انسان: 

تولگءِ ماتءَ مِرگءَ پیسر وتی چُک سوج دات کہ وتی زندگیءَ ھر کسی گوما گوں جنگءُ دوا کن ئے بہ کن، بلئے انسانءِ گوما مہ کن۔ سکیں شُومیں چیزے۔ 

تولگءِ مات مُرت۔ چُک مزن بیت۔ گُڑا تولگءَ ارادہ کُت کہ منءَ اے انسان پٹّگی انت۔ باریں چونیں چیزے کہ ماتءَ گْوَشتگ چہ اِشیءَ وتءَ پھریز۔ تولگءَ در اتک، انسانءِ شوھازءَ۔

اولی ساھدار کہ تولگءِ دیمءَ کپت آ پسے ات۔ تولگءَ پسءَ چہ جُست کُت "انسان تو ئے؟" پسءَ گْوَشت: "انسان! توبہ۔ اِشیءِ نامءَ مہ گر۔ انچیں زالمے، کارچءَ مئے گُٹءَ دنت، مارا تُرنسیتءُ وارت" تولگءَ گْوَشت "پو، اے وَ زالمے۔۔" بلئے انگت دیمءَ روان بیت۔ 

دومی ساھدار گوک ات۔ تولگءَ سلامءُ علیک ئے کُت "واجہ انسان تو ئے؟" گوکءَ پسہ دات "انسان! توبہ کن چہ اے زالمءَ۔۔۔اے گرماگی روچاں مارا جُگءَ گردنءَ دنتءُ زمینءَ ٹُنگ کنت۔ بیگہءَ مئے چُکانی شیراں ھم دوش ایتءُ وتی چکاں دنت" تولگءَ گْوَشت "پو، اے وَ واکی بلاھیں تُرسناکیں جانورے۔" بلئے انگت دیمءَ جُنز اِت۔ 

سیمی ساھدار ھُشتر ات کہ تولگءِ دیمءَ کپت۔ تولگ نی دلءَ یکیم بیت کہ اسلءَ انسان ھمے بیت۔ اے بلاہءُ توانا انت۔ ھشترءَ جُست ئے کُت "واجہ انسان تو ئے؟" ھُشترءَ پسہ دات "انسان! توبہ چہ اے زالمءَ۔۔۔۔اے مارا رھت کنت، دنیاءِ باراں مئے بڑّءَ دنت، مئے پونزءَ ٹُنگ کنت، بارانی ھمرائیءَ مارا سوار بیتءُ سپر جنت" تولگ دلترک بیت۔ بلئے انگت سپر ئے برجم داشت۔ 

چارمی ساھدار یک کماشے ات۔ اسپیت ریش۔ کوپگءَ کُمپ ات۔ کسان بالاد ات۔ گُڑا تولگءَ گْوَشت انسان اے وَ بیت نہ کنت۔ بلئے انگت شُت کماشءَ جُست ئے کُت "واجہ انسان تو ئے؟" کماشءَ گْوَشت "ھو، انسان من آں۔" تولگ کندگءَ تُست۔ اے زالمیں انسان تو ئے۔ تو پس، گوکءُ ھشتر چو زلیل کُتگ انت۔ منءَ باور نہ کنت۔ 

کماشءَ گْوَشت "من وَ مزاک کنئگءَ آں، انسان من نہ آں۔ بلئے من انسان دیستگ انت۔ اگاں تو لوٹ ئے من ترا بہ براں گُڑا بْیا اے پنجرہءِ توکا بی۔۔پرچا کہ انساناں وش نہ بیت کہ من ترا بے پنجرہءَ بہ براں" تولگءَ گْوَشت گُڑا شر انت۔ منءَ دیر انت من انسانءِ شوھازءَ بیتگ آں۔ تولگءَ پنجرہءَ پُترت۔ کماشءَ پنجرہ بند کُت۔ 

کماشءَ کوکار کُت "بچا لالُو، ھما گرمیں آپاں بْیار" لالُوءَ گرمیں آپ آراں کُت۔ کماشءَ پِر ریچاں کُت۔ تولگءَ گریتءُ ماپی لوٹ اِت بلئے کماشءَ یلہ نہ دات۔ گُڑسرءَ وھدے تولگءِ تیوگیں پُٹ دیر اتک انت گُڑا کماشءَ پنجرہ پچ کُتءُ تولگ درشُت۔ تولگ شُت وتی میتگءَ، یکبرے وَ تولگءِ سْیادءُ وارساں پجّہ نیارت۔ وھدے پجّہ آرت اِت گُڑا تولگءَ وتی سْیاد زُرت انت دیمءَ پہ کماشءَ شُت وتی بیرانی گرگءَ۔۔۔

کماشءَ سک باز تولگ دیست کہ دیم پہ آئیءَ پیداک انت۔ کماش درچکےءَ سر کپت۔ گُڑا تولگاں شوْر کُت کہ ما چو وَ سر کپت نہ کن ایں، گُڑا بْیا اِت درست سر پہ سر بئیں۔ دانکہ کماشءِ بُرزیءَ رسیں۔ 

بے پُٹیں تولگءَ تُرس اِت بُرزءِ روگ گُڑا جھل جھلءَ بیت۔ درستیں تولگ یکءُ دومیءِ کوپگاں بْیاں بیت انت۔ دانکہ کماشءِ نزیکءَ رست انت۔ کماشءَ دیست کہ نی وَ منءَ ور انت۔ کماشءَ کوکار کُت: 

"بچا لالُو، ھما گرمیں آپاں بْیار گوں" 

درستاں چہ چیرءِ تولگ ھما بے پُٹیں تولگ ات۔ تولگءَ اِش کُت کہ لالُو گرمیں آپ آرگءَ انت، آئیءَ وتی پیسرءِ درد یات اتک انتءُ زانت ئے نی اے کماش منءَ سک سوچ ایت، بے پُٹیں تولگ ءَ درشُت۔ درستیں تولگ کپت انت۔