جی پہ ماتی زُبان
برکھا بلوچ
ماتی زبان مُـجّـتی ھمراھے کنگی اِنت !
اے سال پرا سال یکیٗں بیست ءُ یک فروری ءِ روٗچ ءَ بس ماتی زبان ماتی زبان کنگی نہ اِنت پرچا کہ؛
ماتی زُبان نیٗم بیٗلی کارے نہ اِنت !
ماتی زبان نیٗم شپی سینگارے نہ اِنت!
دزگوھاری ھلکے نہ اِنت !
گرّاپی ھؤرے نہ اِنت !
ماتی زبان ماتے ، کماشے ، مزنیٗں ماتے ، پیرکے ، ناکوے ، دلی دوٗست ءُ دَزگوھارے۔ ایشانی اُرد ءُ بُچکواں پہ ترا باز مُھرگ ءُ دانگ ماں۔ تئی کار اِنت ایشانی نزیک ءَ روگ، نندگ ءُ دلگوٗش کنگی اَنت چریٗشاں سدانی ھیال، دیستگیں واب، گم ءُ جیٗڑگ ، پنت ءُ سوٗج، واکیات، کسہ، سر گْوست ، ھاجت، امیٗت ءُ راز ۔
ماتی زبان روٗچ اِنت کہ ھمک سھب داں سانجارؤ ءَ پہ تئی ھمراھی ءَ ھچبر کمّے اؤں مھتل نہ بیت ، ترا ھم پریٗشی ءِ ھمراھداری ءَ پادگ لانچگی اَنت ءُ توٗشگ زوُرگی انت!
زُبان ماہ اِنت کہ تو آئی ءِ جلشکوٗکیٗں ڈؤلداری ءَ شپانی تھاری ءَ دیست کن ئے ، پہ وت ءَ مِھریگے، دوٗستدارے، راھشوٗن ءُ مزرؤے کت ءُ دل ءَ جاہ دات ئِے کن ئے ، بے گم ءَ سرشپ ءَ واب مہ کپ ، دوٗست منی!
ماتی زبان زِر اِنت: ایٗشی ءِ چؤل ءُ گورمانی زیمر دمانے نہ بُرّ ایت۔ اے زیمر جھل بیت، برز بیت، آلاڑ جنت، بیلّ کئیت بلئے اے زِر مُلّی مدامی سر پُر کنان بازیں سازے الھانگ ءَ اِنت، آ زانت کہ بے تواری مرگ اِنت، تئی گوٗما بازیں کرنانی سُکسک ءُ گَنشّاھے کنگ لوٗٹ ایت، دیٗم ءَ ئِـے بِہ نند۔
زُبان زِر ءِ کرکیٗنکاں ھزارانی مرواردیٗں لَبز ءُ گال پہ ترا ساز اِتگ ، ساٹ اِتگ کہ اے ھزانگ ءُ گنج ترا دست گرگی اَنت۔
ماتی زبان مزن شاھڑیٗں درچکے، آپ ، مَٹ ءُ سمات ئِـے بہ دئے ! چہ دَز نہ اوٗشت ءُ دُز نَپسیٗں بچکان ءُ مردمان ئِـے بِہ رَکّـیٗن ، پہ یلہ چَریٗں چار پاداں پَل ءُ واڑے بہ بوُ ! مُزّ ءَ اے درچک ترا ءُ تئی پُشپداں چہ وشیں بَر ءُ نیوگاں وشبار کنت۔ وتی چیٗر ءِ ھاک ءَ دار ایت، سر ء بان ءِ تپتگیٗں روٗچ ءَ ساھگ کنت، چپ ءُ چاگرد ءِ دنز ءَ باریٗں گواتاں گیٗچ ایت۔
ماتی زبان اَنترے، مھلبے، درپ ءَ کنگی اِنت تاں گوات جن مہ بیت ءُ وشبو ئِـے مُجّتی بہ مان ایت۔
ماتی زُبان رمگے ترا شپانکے بوگی اِنت ! ھپتار، تولگ ءُ گُرکانی پندل ءُ رِپک زانگی اَنت۔ توٗمیگ گؤر کنگی اَنت ءُ دپ پہ زَنکیٗں بُز چہ دَراں زَنکی ءِ وڈالیگی ءَ پھریزگی اَنت، شوانگی دراھیٗں شیواری دربرگی اَنت۔ پد ءَ گڑا کَٹ، زَگر، پنیر باد، شَکّل ءُ شیلانچ پہ ھمساھگ، مھمان ءُ دیر سیاداں ھم نہ کُـٹّـوٗکیـٗں گواچی ءُ ٹیکی بنت۔
ماتی زُبان گوں لاڑکیں لوٗگبانک ءَ اُمری زِندی مھرے کہ ھمک روٗچ گوں نوکیں داب ءُ رنگاں پہ تب ءُ تھمبل برجاہ دارگی اِنت۔
چہ ماتی زُبان ءِ کرنانی آزمودگ ءُ رِد ءُ بند داتگیں گیدی گالگنج ءَ ھزارانی گال ءُ گالبنداں وتی جند ءِ گال امبار ءَ ودّیٗنگی اِنت ءُ اے کار ءَ ھر روٗچ کنگی اِنت پرچا کہ ماتی زبان یکیں شپ ءَ نوٗشگی ترنداپی بوتلے نہ اِنت بلکیں دیر سریں کؤرے، مجتی بھوٗکیں چمگے !
ماتی زُبان جند ءِ زھگ ءِ پئیم ءَ تئی مھر ، ھیالداری ءُ دردواری ءِ وازمندگ ءُ امیت وار اِنت ، دلمانگ اِنت ۔ پریشی ءَ ھرچ کنگی بلکیں ندر ءُ کؤلیگ کنگی اِنت وھد ھم ءُ زَرّ ھم ۔
مئے ماتی زبان بلوچی اِنت ، بلوچی چو جان ءِ پوٗست ءَ پوٗشگی اِنت ، بلوچی ھر دمان ءَ جیٗڑگی اِنت، چو درمان ءَ نوٗشگی اِنت، چو ساہ ءَ امانت کنگی اِنت !!!
No comments:
Post a Comment