گُلام ءُ سردار

گُلام ءُ سردار

۔۔۔۔چندن ساچ۔۔۔۔۔

من کسہے اشکتگ ات کہ یک گونڈوے بیت آئی ءَ گُد گورا نہ بیت۔ زمستانی شپاں مدام ڈن ءَ کپیت۔ سردار زادگے کئیت آئی ءَ گندیت ءُ  ھئیران بیت کہ اِے گونڈو بے گُد ءَ اے زمستانی شپاں چوں گوازینیت۔ گوشیت باریں من شپ ءَ رواں چاراں، ایشی ءِ واب جاہ کجا انت۔ 

شپ ءَ سردار زادگ کئیت چاریت داں گونڈو وپتگ ءُ دست ءِ دلبند ءَ پتاتگ انت۔ سردار ءِ چک چاریت تاں گونڈو ءَ بندے (چِٹے) گُٹ ءَ انت ءُ ہمے بند ءِ (چِٹ) ءِ تہ ءَ دست ئِے مان کتگ اَنت ءُ وپتگ۔ آ کارچ ءَ زوریت ءُ ھمے بند ءَ (چِٹ) ءَ بُرّیت ءُ روت۔ ھُشکیں چِلّگی شپے بیت۔ سارتی ایر دنت۔ گونڈو اینگو آنگو سر سر جنت۔ ٹنٹ آئی ءَ ٹنٹُرینیت۔ سہب ءَ کہ مردم کاینت تاں گونڈو مُرتگ۔ 

دگہ مولدے ءِ کسہے است کہ آ کیچ تُربَت ءَ سردارے ءِ مولد بیت۔ بلئے سردار آئی ءَ دگہ دمگے ءِ سردارے ءَ دنت۔ مولد گڑا وتی گونڈیں بچک ءَ زوریت ءُ روت۔ اود ءَ کہ روت چُک ءَ وش نہ بیت۔ آئی ءَ کیچ ءِ آمین یات کئیت ءُ شئیرے جنت۔

پاد ءَ او منی ماہیں مات 

کوہیں جنتر ءِ بُن پان بُو 

شہرک ءِ کروس بانگ ءَ اَنت 

(باز گوشیت کہ 

شہرک ءِ کروچ ناہ کپتگ)

کیچ ءُ مَکُّران آمین اَنت 

مولدانی ءُ گلامانی زند ءِ بابتا اگاں پٹ ءُ پول کنگ بہ بیت مزنیں پلم ھم اڈ کنئگ، مزن مزنیں گِدار ءُ آزمانک ھم نبیسگ بیت۔ آیانی بابتا پٹ ءُ پولی کتاب ھم نبیسگ بوت کنت۔ آیانی بابتا نبیسگ بوتگیں لٹریچر ءِ سرا اگاں کسے کار بہ کنت بازیں چیزے پدّر بیت۔ 

بلوچی ءَ عطا شاد ھما شائر انت کہ آئی ءَ مولدی ءُ گُلامی زند ءِ بابتا مزنیں لچہ نبیس اتگ۔ آئی ءِ گچینی لچہ میر ادیرہ ءِ میر ءُ سُریت ءِ تہ ءَ ما اے چیز ءَ شرّیں وڑے ءَ دیست کنیں۔ 

میر ادیرہ ءِ میر ءِ لچہ ءِ تہ ءَ یک پیریں گُلامے وتی سردار ءِ کبر ءَ گوں گپ جنت ءُ آئی ءَ یات کنت۔ لہتیں تہلیں یات ءُ اندوہ اَنت کہ عطا شاد آیاں چش زبان دنت۔

من گُلامک، تئی پیریں گُلامک 

من تئی ھاکیں سرون ءَ چو بیوانک اوشتاتگاں، چو کہ تو اُمبر ءِ گُڈی سرا اچ نہرداں شت ءُ گار ات ئے

میر ادیرہ ءِ میر 

مرچی ھبر تاک ءِ سْیاہیں عکسے ءَ من ءَ تئی گورا آرتگ

من دیستگ کہ ماہ ءِ سرا دز رس ءَ دُور۔ بیہار پسندیں ماہ ءِ سرا

آدمی ذاتے گام ایر کنان انت 

من ءَ گیر اھتگ ھما عہد کہ من پیادگ تو اسپ ءَ سوار 

روچ ءُ شپ 

جہہ پہ جہہ 

من تچان، ہیسک ءُ ہنپان 

تئی اسپ ءِ دیما کپان ءُ پُرشان 

ہید بوتگ تئی شاہی ساہدار 

انگت بلئے تئی گُلامک (اے بنی آدمیں گنگدام) 

چوش مَرتگ کہ ہچ دم نہ بُرتگ

اے سرجمیں لچہ دردناکیں لچہے۔ اِے یک لچہے کہ مردم ءِ جان ءِ پُٹاں پاد کنت۔ اسل زندگی ءَ انگہ توبہ کن۔ بہ جیڑ کہ سردار ءُ میراں وہدے گلام گوھتگ کتگ انت گڑا ھمے جاور چون بوتگ اَنت؟ 

سُریت ءِ لچہ ءِ تہ ءَ ھم انچیں جاورے عطا شاد ءَ آؤرتگ۔ 

زی کہ بارکھان ءِ وئیل ءِ اکساں چم کپت۔ گڑا وھدی اشکتگیں دراہیں کسہ یک پہ یک ءَ گیر آیان بوت اَنت۔ مئے چاگرد کجا اوشتاتگ؟ ما کجائیں؟ 

شپ اِنت۔ کندیلاں تیل مان کنگی ءُ روک کنگی اَنت۔ بلئے پہ کندیلاں تیل چہ کجا بْیاریں؟ 

چمانی رژن پچ لرزیت ءُ پدا اسپیتی یے مانشانیت۔ دگہ کسہے، دگہ پلمے، دگہ جاکے، دگہ وئیلے ءِ ودار۔۔۔۔ ھمے پئیم ءَ کسہ روان کنت۔