نبشتہ کار: ذکیر ذکریا
اَست کسے کہ من ءَ چا مانِشا چے دربکن
اَست کسے چہ ھدا ءَ پَچ بِگیت بْیاری من ءَ
من نجمہ وتی زند ءِ تہا سک باز وش ہوں، منی زند ءِ یک بلاہیں مقصدے اَست۔ اگاں انسان ءَ را زند ءِ تہا مقصد بہ بیت گڑاں آ ھچ بر غمیگ بوُت نکنت بلکیں آئی ءِ زندگ بوُئگ ءِ واہشت گیشر بَنت۔ منی زند ءِ مقصد ہمیش اِنت کہ من وتی میتگ ءِ زاھگاناں علم ءِ روشنائی ءَ بِبخشاں ءُ آواناں آؤکین باندات ءَ بے علمی ءِ تہاریاں چہ پِکشاں۔ ءُ من ءَ منی زند ءِ ہمے مقصد دائم ءَ سکون دنت کہ واجہ ھدا ءَ من ءَ پو چوشیں نیکیں کارے ءِ واستہ دَرچّتگ۔ اللہ ءِ پاکیں ذات منی گواہ اِنت کہ من آئی ءِ داتگیں زند ءِ زوال کَنگ ءِ بابَت ءَ کدی نہ جیڈتگ۔ منی اسکول ءُ میتگ ءِ مردمانی مہراں من ءَ کدی غم ءِ احساس نہ داتگ۔
بلے چیزے وھد بیت کہ لہتیں رَستر منی سرا کپتگاں ءُ اشاں منی درائیں وشی چو تہار مائیں شپ ءَ کرتگ انت۔ من یک ساہ سریں جَنک زاگ آں، آ من ءَ مُدام منی غیرت ءُ ضمیر ءِ سودا جَنگ ءِ لوٹ ءَ کناں۔ من یک غیرت مَنْدیں بلوچ زھگے آں، من ءَ منی ضمیر کدی اے اجازت نہ دنت کہ من وتی غیرت ءِ سودا ءَ بِجن آں۔ یک غیرت مندیں بلوچے ءِ واستا آئی ءِ 100 سر پو آئی ءِ ننگ ءُ ناموُس ءِ واستا قربان۔
ءُ پدا منی تہا اِمینچو طاقت نیست کہ من وتارا شہ اے رستراں بِہ رّکیناں، من نِزور آں۔ آ من ءَ دائم ءَ نقص ءُ تاوان دیگ ءِ بیھاراں دیاں۔ مئے تہا گوں اے ظالماں مقابلہ کَنّگ ءِ طاقت نیست۔ من یک غریبے ءِ چکے آں، مارا لوگ ءَ الکاپیں چنڈے نان ورگ ءَ نصیب ءَ نہ اِنت۔ گڑاں یہ بزگی ءِ تہا دِگہ چے کرت کناں۔ وھدے کہ اے ظالم من ءَ فون کَن اَنت ءُ منی ننگ ءُ نوموُس ءِ سودا ءَ جَنگ ءِ لوٹ ءَ کناں گڑا پمن اِمروز انچو نہ وش بیت کہ دل گوشی گُلزمین ءِ دپ پچ بوتین ءُ من ہمیشی ءِ تہا کَنڈ بوتین آں۔ اشاں منی زند سک باز ھزاب کرتگ۔ منی پیر ءُ آجزیں پس ءُ ماس کہ منی اے بےوسی ءَ گِنداں آوانی دل کَپ کَپ بیت پمنی واستا۔ آ مُدام منی واستا زار ءُ فریاد کَناں بلے چے کناں کہ آوانی تہا اِکس طاقت مان نیست کہ آ وتی لاڈین جَنک ءَ یہ آس ءِ تہا چہ پِکشاں کہ آ ہروچ ہمے آس ءِ تہا سوچان ءُ بِرِجان اِنت۔
ہمے ظالمانی بازیں بیھار ءُ پاتراپانی وجہ ءَ چہ مارا شپاں آرامیں واب نصیب ءَ نہ اِنت۔ ہچ ورگ وش نبیت، اسکول ءُ ہم دل نگوشی۔ من کہ وتی ماس ءُ پس ءِ کمزوریں بالاد ءَ گِند آں کہ آ پمنی اے بزگی ءِ سرا چِنچو جنجالاں گڑا منی دل حون ءِ ارس گواریت۔ ہر وھدے کہ اے رستر من ءَ فون کناں گڑا پمن ءَ اِمروز آخرت ءِ پیم ءَ بیت، من وتی جِند ءَ چے بے حیال باں۔ باز بر ءَ دل ءِ تہا وت کُشی ءِ گپ ہم دِل ءَ کیت بلے پدا جیڈاں کہ اگاں من وت ءَ پُکوشاں گڑا ہمے کَسان سالیں چُکانی باندات چون بیت کہ آ منی آسر ءَ نِشگاں۔ بس ہمے یکین حیال من ءَ چہ وتکُشی ءَ دوُر داریت۔
بَرے دل ءَ اُمیت کناں کہ بلکیں اللہ اے ظالمانی دلاں موم کنت ءُ آ من ءَ بخشاں بلے اشانی ظلم ءُ زوراکی روچ پہ روچ ءَ گیشترّ بْیان ءُ منی کمزوریں بالاد ءَ اِکا وزن مان نیست کہ من اِکسیں بلائیں بارے سَگّت پِکناں ۔ من اَندر ءَ پروشتگان، من نوُ بس گِندگ ءَ زِندگ آں، من تہا سَک دیر اِنت مورتگون۔ اے بَزگی ءِ تہا من وتارا اِکا دیراں زندگ دارگ ءِ اصل مقصد ہمے بوُتگ کہ من مِرّگ نلوٹِتگ۔ من زاناں کہ وتکشی واجہ ھدا ءَ منع کرتگ بلے اللہ ءِ پاکیں ذات اے گَپ ءَ ھم زانت کہ من وتکوشی کَنّگ نہ لوٹاں، من بس ہما درد ءَ چا آجو بوھگ لوٹاں کہ آ من ءَ ہروچ چو گرمیں آس ءَ سوچیت۔
No comments:
Post a Comment