گوانکو ءِ بےکِساسیں کارمرز کَنّگ بنی آدم ءِ مَجّگی بوُدناکی آں ہلاس کَنت

نبشتہ کار: ذکیر ذکریا

اَنچوش کہ ماہ دیم ءَ گوانکو ءِ بابت ءَ تران کناں، پمیشکہ اے گپ ھمے  واستا سک باز ارزِشت داریت کہ ما بِزان اِنت کہ گوانکو ءِ جِند اصل ءَ  چی یے؟ گوانکو اَصِل ءَ موبائل ءَ را بلوچی ءِ  توکا گوشنت۔ اگاں ما گوانکو ءِ کرد ءَ  پچاراں کہ اشی ءِ  بے نپ ءُ بے کساسیں کارمرز کَنّگ بنی آدم ءِ مجگی بوُدناکی ءِ ہلاس کنگ ءِ واستا چکسیں بلاہیں کارے کنگ ءَ اِنت، گڑا مارا ھمے  گِندَگ ءَ کیت کہ گوانکو بنی آدم ءِ سکیں جوریں بَدیں تاوان دئیوکے۔ ھمے بےنپ ءُ سیتیں گوانکو ءِ سبب ءَ بنی آدم چہ وتی درائیں بوُدناکی آں چورا بیگ ءَ انت۔ ھمیشی سبب اِنت کہ مروچی ھرکس وتی کارانی سرا لگوشی دات کُرت نکنت پرچاکہ آئی ءِ مَجّگ ءِ گیشترّ درسد  گون گوانکو ءَ شگالی بیگ ءَ اَنت ۔

 نودربر چہ وتی وانگ ءَ دور بیگ اَنت، بیپاری  مردم وتی بیپار ءِ سرا دلگوشی دات کُرت کَنگ ءَ نا اَنت، حکومتی اوگدادار  وتی اوگدہانی سرا  ءَ اَنچو بےدلگوشی ءِ آماچ اَنت،  ءُ کَسان سالیں چوک جِدا جِداہیں  مجگی ویلانی آماچ اَنت، پس چوکیگی نااِنت چوک پسیگی نا اِنت۔ ہرکس داھم ءَ نشتہ ءُ ھمے گونکوا پینڑیمگ ءَ اِنت۔ اے گونکوا پدا یک اَنچیں نشا یے کہ شا آئی ءَ بنی آدم  ھچ بر نہ رّاکِتگ۔ ھما مردم کہ اشی ءِ نشہ ءِ آماچ اَنت، پراون  بے اشی ءَ زند ءِ گوازینگ سک ءَ گِرانیں کارے۔  

اے گوانکو ءَ بنی آدم ءِ مَجّگ اَنچو چیردست کُرتگ کہ آ کدی بی وتی پیبار ءُ ایدگہ دست گَٹی آنی سرا دلگوشی دات کُرت نکناں۔ اگاں آ پنچ منٹ ءِ واستہ کارے کَنگّ ءَ بِندات پِکن آں گڑا  گوانکو ءِ یات آرا آئی ءِ کار ءِ سرجم کنگ ءَ نیلنت ءُ وتی کار ءَ یل کنت۔ آ جلدی روت ءُ وتی گوانکو ءَ کارمرز کَنگ ءَ  بِندات کنت۔ باز نودربر وتی چکاسانی وھد ءَ ھم وتی تیاری ءَ پورا کُرت نکن اَنت ءُ پدا وتی چکاساں فیل کن اَنت چیا کہ آوانی مَجگ مدام گوانکو ءِ چیردست اِنت۔ گوانکو ءِ بے نپیں کارمرز گَنّگ بنی آدم ءِ مَجّگ ءِ ردومی دیمرئی را ھم سک باز تاوان دنت۔ شہ کَسانی ءَ گوانکو ءِ کارمرز کَنّگ ءِ سبب ءَ کَسان سالیں گونڈوانی مجگ ءِ ردومی دیمرئی انچو باز متاثر بیت کہ آ چاگرد ءِ تور ءُ طریقھاں ھچ بَر دربرت نکناں۔ آ ناں شریں وڈیا گپ کُرت کن اَنت، نہ آوانی تہا چیزاناں پہمھگ ءِ بُودناکی کیت اور ناکہ آ وتی جند ءِ ذات ءَ سمبھالت کن اَنت  چیاکہ گوانکو آوانی درائیں بودناکی آں شہ آواں پولیت۔

گوانکو ءِ بےکساسیں کارمرز کَنّگ بنی آدمی ءِ  مَجّگ ءَ انچو نزور کنت کہ آ کسانوکیں گپانی سرا جزباتی بیت، ھر وھد ءَ غمیگ بیت، آ وت پھم اِت نکنت کہ آچےکَنّگ ءَ اِنت۔ آئی ءَ مَجگی بودناکی اَمینچو نزرو بیت کہ آکسانیں ترانانی سرا وتی گِس ءِ مردماں گوں مِڑّیت، وتی ھمبھلاں گوں ناتپاک بیت ءُ آئی ءِ ھرکس ءَ گوں سْیادی ھراب بنت، آوت ھم اے پھمت نکنت کہ آ چیا چوش کنگا اِنت بلے اسل وجہ گوانکو انت۔ آ وتی مارچشتاں داشت کُرت نکنت۔ آ مدام ھمے جھد ءَ بیت کہ من چے لوٹاں ھمے پیم لوٹاں ھمے پیم ببیت۔ آئی ءِ تہا صبر در کیت۔ آ کدی بی صبر کُرت نکنت۔ 

مروچیگیں دور ءِ تہا عامیں بنی آدم ءِ سرجمیں زند ھمے گوانکو ءِ پُشت ءَ روچ پہ روچ ءَ برباد بوُان اِنت۔ اے چیز ناکہ تہنا یک بنی آدمے را نقص دنت بلیکں اشی ءَ چاگرادانی سرا ھم بلائیں نقص اَست انت۔ انچوش کہ چاگرد دیمروی دیوکیں مردمانی بوُدناکی گوانکو ءِ پُشت ءَ زوال بوُگا اَنت۔ اشی ءِ بےکساسیں کارمرز ءَ بازیں مردمانی  زِند جَنجال کرتگ ءُ آوانی تہا سک بازیں مردماں وتارا پاھو داتگ ءُ چہ گوانکو ءِ عزاب ءَ وتارا آجو کُرتگ۔

 ھمے شوم ءِ سبب ءَ لکھاں مردماں گوں اَنچ اَنچ ھرابیں ویل دیم اتکگ کہ آوانی درائیں عزت ءُ شرف دست ءَ چہ شُت ءُ آچاگرد ءِ دیم ءَ کَپگ ءِ ڈول ءَ نہ بوتگ۔ بھرھال، نوُ وھد ھمیش اِنت کہ ما جھد پکن آں وتارا شہ اے عزاب ءَ دور بِداراں تاکہ مئے آؤکین پد ریچ ءِ زِند گوں گوانکوا لوڈ برباد مبیت ءُ آوانی مَجگی بوُدناکی اشی پوشت ءَ زوال مبنت تاکہ آؤکین وھد ءِ مردم مارا شہ گھتریں زِندے ءِ واھند بِباں۔