لبزانک ءِ تھا شائِر ءِ کِرد ءُ مرچیگیں کسانسال ایں شائِر

نبشتہ کار: شکراللہ ازیم

اولی ءَ  اے بُن گپ ءِ  سرا گپ کنگ ءَ  پیسر کہ لبزانک  (ادب) ءِ  تھا شائِر ءِ کِرد چی اِنت؟  ما ھمے بہ زان اِنت کہ ادب چے یے؟ زانتکاراں ادب ءِ  وڈ وڈیں بزانت کتگ اَنت بلئے میتھو آرنلڈ گوشیت کہ "ھما زانشت (علم) کہ مارا چہ کتاباں رسیت آئی ءَ  ادب گوش اَنت"۔  دگہ لھتیں گوشیت کہ وتئ پگر ءُ ھیالاں ، نبشتہ کنگ ءُ  آھاں درشان کنگ ءَ  ادب گُوشاں ۔ بلوچی ءَ  پہ ادب ءَ  گیشتر لبزانک ءِ  لبز کارمرز بیت۔ 

آ یک وھدے  بوتگ کہ شائِر ادب ءِ  اُستاد گشگ بوتگ آں۔ آ مرچی ھم ادب ءِ اُستاد اَنت۔ ادب ءِ  تھا شائِر ءِ بلاھیں کِردے ھست ۔ شائِر مدام نبشتہ کنت چہ آئی ءَ  ادب باز دیمرھی کنت۔ اگاں ما مرچیگیں دؤر ءِ  شائِراں چمشانکے بدے آں آ چہ اے کِرد ءَ  باز دُور اَنت ۔  ھؤ چہ  لھتیں نوکیں شائرانی نابودی ءَ   آھاں شریں ءُ نامداریں شاہرانی نام ءُ  پہ چاگرد ءَ  آھانی کِرد  بے نپ کتگ اَنت۔  من دُرائیں نوکیں شائِرانی گپ ءَ  کنگ ءَ  نہ آں اے نوکیں شائِرانی تھا بازیں شریں شائِر ھم ھست اَنت کہ آ پہ ادب ءُ  چاگِرد ءَ  وتی کِرد ءَ  اَدا کنگ اَنت۔ من آھانی بارو ءَ گپ ءَ   نہ آں ۔ انوگیں دؤر ءَ بازیں شاہر ھست اَنت کہ آھاں تنّگی ھچ ادب ءِ  نام  ھم نہ  اوشُکتگ ءُ  نہ کہ آھاں شریں مشاہدہ کارانی کتاب ونتگ اَنت بلئے وتی شائری برجم داشتگ۔ شائری ھراب نہ اِنت ءُ نہ کہ شاہری پہ اِشک ءُ اَشِکی ءَ کنگ بیت۔  بازیں زُباناں چہ شائِری ھم دیمرئی کتگ۔ شائری یک شریں ءُ  نامداریں چیزے ۔ بازیں شائر پہ  وتی وتن ءَ  شائری کنت لھتیں پہ زُبان ءُ ادب دوستی ءَ  شائری کنت ۔ بلئے انوگیں شائراں  شائِری ءِ  نام ءَ را انچو ھراب کُرتگ کہ ھر کس اگاں گوشی من شائِرے آں  گڈاں مئے ھیال ءَ  ھمے کیت کہ بلکیں آ پہ جنکے ءِ  اِشک ءُ آشکی ءَ  شائِری کنت۔ اے گپ بلکل رَد اِنت۔ شائِری پہ ماتیں وتن ءَ ھم کنگ بیت  ءُ  اے پہ لبزانک ءِ  دیمرئی ءَ ھم کنگ بیت۔ 

 مرچی دگنیا ءِ  تھا شائِراں بلاھیں پروپیسرانی وڈیں نام کٹ اِتگ گڈاں آ ھم شائِر بوتگ انت۔ مبارک کازی کہ مرچی پورائیں  دگنیا ءِ  تھا نامے  ھست اے ھم شائِرے۔ سید زھور شاہ ھاشمی ھم شائِرے   بوتگ ، بلئے آئی ءَ بلوچی زُبان ءِ  واستا امینچو جھد کُرتگ ءُ  بلوچی زُبان ءَ  را  امنچو بودناکی داتگ  کہ آ کِسہ کنگ نہ بنت۔ 

 

اگاں یکے شائِری کنگ لوٹیت گڈاں اولی ءَ  شائِرانی دیوان ءَ  بہ نندیت ءُ  شائِری ءِ  شریں کِتاب بہ وانیت ۔ بازیں شائِراں کتاب نہ ونتگ بلئے آھاں شائِری ءِ  راہ ءُ  راھبند زانتگ اَنت۔

شائِری  ادب دوستیں مردم گوں مجِلس ءَ ءُ  بازیں ادبی کِتاب ءِ  وانگ ءَ  پد بیت۔ اگاں ما اردو زُبان ءِ  شائِراں پچاریں کہ یک دورے ءَ  لکنھو ءَ  شائِری ءِ  بازار گرم بوتگ۔ بازیں نامداریں شائِر در اتکگ بلئے آھاں وتی اُستادانی کِر ءَ  بلاھئیں وھدے ءَ  کمکّ زرتگ ءُ  آئی ءَ  چہ پد شریں شائِر جوڈ بوتگ اَنت۔ آھانی تھا مرزا گالِب، ھیدر علی آتِش ، بہادر شاہ زپر ءُ  دگہ بازیں شائِرانی نام ھست اَنت۔ 

 من اِدا شائِری ءَ   ھراب گشگ ءَ  نہ اَنت منی لوٹ ھمیش اِنت کہ ھمے شائِر کہ آیاں نوکی شائِری بنگیج کرتگ آ شریں شائِر جوڈ بہ بنت ءُ چاگِرد ءُ  ادب ءُ بلوچی زُبان ءِ  دیمرھی ءَ  پہ وتی کِرد ءَ  پیلو بہ کن اَنت۔

 

 دزبندی کناں گوں نوکیں شائراں اگاں اے نوکیں شائِر  شریں شائِری کرت نہ کناں گڈاں آ شریں ءُ نامداریں شائِرانی نام ءَ ھراب مہ کن اَنت۔ اُمیت کناں کہ وتئ شائِری ءَ شر کن اَنت۔ آئی ءَ گوں شائِری  راھبنداں ءُ رھداران گوں شائِری ءَ  برجم دار اَنت۔ اے منی زاتی ھیال اِنت الّم نہ اِنت کہ ھر کس ایشی ءِ سرا  تپاک  بہ کنت۔