صدام سمین: ترندیں مستاگ

تُرندیں مستاگ

اے راستیں کہ دوستیگیں چیزانی اناگتیں رُو پوش بوئگ اولسر ءَ چو تیر ءَ دل ءَ نہ مَٹّائیت ءُ دَر نئیت کہ یکّ شِیک ءَ وتی کار ءَ بہ کنت، بلکن دوستیگیں چیزانی رُو پوش بوئگ ترا یکبرے داں ھَدّے بیوانک ءُ  اجکہ کنت چو ھما کوہ ءِ تَہ ئِے جکّسوکیں توار ءَ کہ تو سَتّر بَتّر بئِے اے توار کجام بانژ ءَ چہ لگُْشتگ پہ ترا پیداک اِنت، دل ءُ دین ھچ دْروشم ءَ مَنّگ ءَ ساجو نہ بنت۔

اباّجان منا کہ تئ رُو پوش بوئگ ءِ تُرندیں مِستاگ وھدے کہ اچ وتی بْرات ءِ توار ءَ سر بیت، من گُْشت " دْروگے !!!! " پرچیاکہ تئ مستاگ پمن چو ھما کوہ ءِ جکّسوکیں توار ءِ دْروشم ءَ  اَت کہ منی گوشانی دیواراں، تئ تُرندیں مِستاگ پہ دل ءُ زھن ءِ سر کنگ ءَ چار توار کُت کہ من مَنّگ ءَ ھچ ساجو نہ بیتاں، زُوت زُوت ءَ شُتاں موبائل ءِ نِٹ آجُو کُت چاراں کہ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

تو ھرکسی اسٹیٹسانی براہ جوڈ بیتگ ئِے۔۔

دُوا اِنت کہ تئ ھنکین گُلباگ ءِ نرم ءُ سارتریں جاھاں بات آمین!!!

یک کسانیں یاتے کہ سُربندن ءَ آروسی دیوانے اَت کہ پہ گشندھی ءَ منی بْرات دِلجان دیدار ءُ پَسِّنیؔ ءِ کسانُکیں گْوَشِندہ شئِے مُرید ایش لوٹ اِتگ اتنت ئِے گُڈا ما شُتیں ، ورگ ءُ تام ءَ رَند دیوان بیت، دلجان ءِ باریگ چشکہ پیسر ءَ بیت دلو ءَ چیزے سوت گُشت ،ءُ پدا شئِے مُرید اتک، بلئِے ما اے سرپد ءُ  سھیگ نہ اِتیں، کہ اباّ قاضی تو ھم گوں وتی ھمراہ دُر محمد (دُرمحمد سُربندن ءِ بجلی واپڑاہ والا) اتکگ ءِ دیوان ءِ پُشتی نیمگ ءَ لوگ ءِ دپ ءِ آپ ٹانکی ءِ سر ءَ نشتگ ءِ ، ءُ دیوان ءَ دلگوش ئِے، پرچاکہ دیوان ھمےلوگ ءِ کمپان ءِ تہا اَت، گُڈا شئِے مُرید انگہ جنگ ءَ اَت ما اچ سالونک ءِ مردماں اجازت گیپت پہ درآھگ ءَ کہ منی چمّ ترا کپتاں تو کُمار ءُ کندان اِت ئِے، مارا وتی پت ھم ھمراہ اَت، من گُْشت کماش قاضیؔ اِنت" پت ءَ کہ ترا دیست کندگے لُنٹانی سر ءَ آرت کہ ترا بِلّے منی پت دُچار نہ کپت بلئِے تئ مسکرائیانی کسّہ لوگ لوگ ءِ کماش ءُ مزناں گون اَنت کہ وانی دل ءَ نکش اَنت، من ھم زانت کہ منی پت ءَ ھمے واستہ بچکند اِت۔گُڈا ما دیم پہ ترا اتکیں دُرستاں سلام ءُ دْرھبات کُت ،ءُ  وھدے کہ منی باریگ اتک من ءُ تو امباز بوتیں، اباّ جان تو اَنچو منی کُلاہ اچ سر ءَ دِیر کُت ءُ زانئِے چی گُشت،!!!

 " شپ ءَ ترا کُلاہ !! شپ ءَ منیر مومن ءَ کلاہ سر ءَ نہ اِنت، تو ھاھاھا "

تو منی کُلاہ کَشت ءُ امباز ءِ وھد ءَ منی کوپگ ترا یات اِنت کہ تو دو بر ءَ گَسّ اِت ، پہ مھر !!!💔

                     💧

اے تئ مھرانی پیاپّی اَت کہ تو کَسےّ پجاہ آرت شرّ یا نیارت شرّ بلئِے تئ دچار کپگ پہ ھرکس ءَ اَنچُش اَت کہ آئی ءَ ھچ درامدی نہ پہم اِت، ھرکس ءَ ھمے سماء بوت کہ گوں من قاضیؔ کَرنّے بیت ھمراہ ءُ ھمشناس اِنت۔

تئ کندگانی من نزاناں چونیں جمبر اتنت کہ بُرّ ءُ بند ءِ ایش ھچبر نزانت، پہ سر زاھر ءَ ۔۔۔۔۔۔ مزن کسان دُرست تئ کرّ ءَ یکیں رِد ءَ ھوار اَتنت!!!!

او باّجان دوستیگیں چیز ءِ گم اولّ ءَ بیوانک کنت، رَند ءَ کم کم ءَ چو وروک ءَ تہ کُش کنان کنت داں سگگّ ءِ ھاٹیگ است ، نوں سھت پہ سھت تئ رُو پوش بوئگ ءِ درد دل ءَ چو کُنٹ اِیں کارچ ءَ ایر رَوان اِنت💘 منی گُڈی کُلو پہ تئ کسان ءُ مزن آں ھمیش اِنت کہ ، اباّ جان منی دل ھمے گُشیت کہ تئ ھرچ شیدائی ءِ کرّ ءَ تئ گپ ءُ یاتے کہ است اِنت دُرست یکجاہ کنگ بہ بنت کتابی دروشمے ءَ داں دیم ءَ بْیایاں ، پہ تئ شیدا ءُ آؤکیں پدریچ ءَ کہ تو بلوچستان ءِ حافظؔ ءُ سعدیؔ بیتگ ئِے، پرچاکہ تو ھما شیدا بیتگ ءِ کہ چُشیں مردمے مہ بیت کہ تئ یات ءُ مَسکرائی یے آئی ءِ پکیریں کچکول ءَ  در مہ ئیت۔۔۔

پہ ترا تئ وتی شعرے:

دو لبز قاضیؔ ءَ اَنچو پہ دیم رِد نہ کتگ

اے پیر مرد ءَ  نمیرانیں  داستانے  گوں

تو ءُ تئ داستان 

ھردُک نمیران بیت اَنت

ھنکین وش بات

تئ بیوانکیں صدام سمینؔ