پیر مردگوں جبینءِ درداں پہ دائمی شت

یلان بلوچ 

سانکلاں بندگ بوت بلے پیرمردءَ اوپار کت،منی ہیالءَ مستریں گم ءَ کہ زندءِ آخری پاس ءَ آئیءِ بالادءِ پروشتگ ات آ کمبرءِ گم ات.

پہ کمبرءِ نامءَ نبشتگیں یک شعرے ءِ وانگءِ وہدءَ آئیءِ توار گٹگیربیت ءُ مردم زانت کہ اے پیر مردءِ یکیں امیت بوتگ کہ شتگ ءُ آئیءِ روگءَ قاضی چہ تہا ژندءُ ژول کتگءُ سرجمءَ پروشتگ.

بلے آ وتی تسلا دیگءُ سہڑینگءَ ھزاراں ھنرءُ ہیلہ کنت،لاڈکی کنت،داں بے ھیال بہ بیت،ہبرکنت داں کہ وتا مشکول بہ کنت ءُ وتا کلاگ بہ گیپتءُ چاریں روچاں تیلانک بدانت.

پمن ہچ پشت نہ کپتگ دگہ میراث ءُ متاہ

دل زہیراں منی سرپتگ تو سرا سند منی

قاضیءِ شاعری وچوناہا چہ دردءُ رنجاں چکارانت،بلے اے لبزانی تہا آ وتی اندرءِ پرشتگیں انسانءِ جاوراں درشان کنگءَ انت کہ سرجمءَ پرشتگ ءُ ہچ پشت نہ کپتگ.

آیک دانشورءُ عالمیں انسانے ات چہ تکبرءُ غرورءَ دور ملنگ تبے ات،آئیءَ مارات کہ آئیءِ شاعری آئیءِ گٹءَ لوپ بیت پمشکا آئیءَ وتا پہوالء کت ءُ چکرات داں چاریں روچاں تیلانک بدانت ءُ زندءِ گڈی وہدءَ گپچلےءَ مہ کپ ایت بلکیں سہراب (قاضیءِ نماسگ)آئیءَ گندایت دلءَ تاہیر دنت کہ منی بابا انت.

بلے وہدیکہ آسنجیدہ بوت گڑا یک باعلمءُ دور گندءُ سرپدیں انسانے رنگءَ ات ءُ عالمانہ گپءِ کت.

زندہما بدواہ انت کہ ہچ یار نہ بیت

قاضیءَ گوں میر ساگر الرحمنءَ باز جوانیں ترانے بنگیج کتگ ات بگند ئے آئیءَ شبینگ بوتگ ات کہ نوں من وتی گڈی روچاں گواینگءَ آں پمشکا لبزانک ءُ شاعریءِ سرا آئیءَ وتی مارشت گوں جوانیں رنگےءَ درشان کنگ لوٹ ات انت بلے انگت آئیءَ بازیں چیز گوں وت برت انت.

آئیءَ وتی شعرانی تہا مذھب،گلزمین،ءُ خداءِ جوڑکتگیں ابرمی ندارگانی درشان گوں جوانیں دابےءَ کتگ ات،آئیءَ زندگیءِ گواچن چوش گشتگ ات۔

اے ساہءِ ساز اے مہرءِ غم اے زندگی منی نہ انت

تو دگر ءِ کسہ ءَ کن ئے منی وتی منی نہ انت

دعا انت کہ اللہ آئیءِ جاہءَ وش حال بکنت ءُ نزوریاں درگوز بکنت۔

آمین