تو کازی ءُ من کازی آں

ایسپ بلوچ

واجہ کازی ءَ مدام گُشتگ

اے جنگ مارا ھور کنت

اے جنگ مارا بھر کنت

بلے واجہ کازی ءَ ھچبر نہ گشتگ “کازی بلوچ ءَ ھور کنت“۔ ممکن ایں واجہ ءَ اے ھیال ءَ پہ بلوچ ءَ پشت گیپتگ یا اے ھیال پہ وتی مرگ ءَ پشت گیپتگ۔

کسّے واجہ کازی ءَ ھال بدنت کہ تئی واستہ رتکگیں ارساں نام،زبان،زمین ءُ راج نہ چاریتگ۔ ارساں کازی چاریتگ،ارساں یک پکیریں بنیادم ءِ چاریتگ کہ آئی ءَ چہ وتی زند ءُ مرگ ءِ میان ءَ دگہ ھچ پش نہ گیپتگ۔

ھما کہ کازی ءِ زبان ءَ پوہ نہ بنت تہ آ اوں پہ کازی ءَ پریات کنگ ءَ انت۔ ھما کہ کازی ءِ ھون ءَ ھوار بوتگ انت پہ آھاں کازی ءَ ابید چی مانیت۔

درد ءُ اندوہ ءَ ابید دگہ ھچ۔

کازی ءَ پد جڑّی ابیتک بیت ھرکس گشیت،کازی ءَ پد بولان اوں ابیتک بیت،ڈیرو اوں ابیتک بیت۔

کازی ءَ من فیض نہ گشاں،جالب ءُ غالب اوں نہ گشاں۔ من کازی ءَ دگہ نامے ءُ مقامے ءِ سرکنگ پہ کازی  ءَ کم شرپی ءِ سرپد بنت۔ کازی تھنا کازی بوتگ ءُ کازی ءَ دگہ یکّے چھرگ ءَ دیما آرگ کازی ءِ کار ءِ کم شرپی بیت۔

بلوچ ءُ بلوچستان تھنا کازی ءَ یات کن انت کازی ءَ جاگہ ءَ دگہ کس یات دارگ بوت نہ کنت۔

کازی،واجہ ابّا،مبارک تئو گشتگ 

کازی پدا جوان بہ بیت،بیا دُوا کن ایں“

مبارک تئی روح ءِ بال کنگ ءَ پد ھزار براں ھزار بلوچ ھمے شئیر ءَ گشگ ءَ انت،گریوگ ءَ انت۔ بلوچ زانت کہ کازی جوان نہ بیت،پہ دُوا اوں نہ بیت۔

بلے گپّے زان ئے تو جوان ئے۔

کازی زمینے ھما مرتگیں کارستانی نازینوک بوتگ کہ آھاں وتی سپر گُڈسر ءَ ھلاس کتگ۔

من ءُ منیر یکّیں مرکب ءَ سوار اتیں

زمانگے ءَ پد تئو ءُ منیر یکیں مرکب ءَ سوار بوت ئے ءُ یکیں راہ ءَ رھادگ بوت ئے۔

واجہ مبارک انچیں کارستے ات کہ آئی ءِ مرگ ءِ باور کنگ ءَ دمانے،ساھتے،روچ کم بیت ممکن ایں بلوچ سال بہ گوازینیت ءُ تئی مرگ ءَ باور بہ کنت۔

بلے بلوچ ءِ واستہ تئی مرگ بے باور بوت کنت۔ استاد نور خان داں زندگ ایں تئی مرگ نئیت۔ استاد نور خان  ءِ وڈیں گُڈّی گشندہ تئی زندگ بوھگ ءَ دعوی ءَ کنت۔

واجہ مبارک باریں کجام کیفیت ءَ بوتگ کہ رئیس امروہی ءِ یات کتگ ءُ گشتگ ئے

آپ کی بھی قدر ہوگی

پہلے مر تو جائیے

کازی نمیران انت بلے آئی ءِ کدر ءِ تھا پیشگی وڈا ھچ کمّی نہ یتکگ۔

واجہ ءَ برے نبشتہ کتگ

چہ زند ءِ گماں کازی،آسودگ ءُ آزات انت

مرچی تو سرجمی ءَ آزات بوت ئے۔ زند ءِ گماں،زمینے گماں،کمبر ءِ گماں

بسمل گشیت

کازی پکیریں شائرانی پھر ءُ شان

واجہ ابّا پکیریں شائرانی ھمراھی ءَ بلوچے پھر ءُ شان انت۔

واجہ ءَ کدی اے اوں گشتگ 

وتی دل ءَ ما راجے یک بلاھیں مھروانیں آں

راج ءِ چمّانی تھا داں پِٹّے ارس است تہ تئی ھمے شئیر ءِ رند پداں جنزیت۔

واجہ تو اے اوں گشتگ

وتی دوستانی شگان ءُ گم،وتی دژمنانی بد ءُ ستم

چشیں کازی ئے کہ مبارکیں پدا مشکلیں کہ ودی بہ بیت۔

بلے منظور بسمل گشیت

تئو کازی ئے،من کازی آں