ھیبتان من ءَ انگت دوست بیت

ھیبتان من ءَ انگت دوست بیت 

زھیر قومی

 گنجاتون ءِ مرد ءَ وتئ زندءِ گیشتر وھد مشکت ءَ

گوازینت مشکت ءِ فوج ءَ کار ءَ بوتگ بَلے مرے روچاں چہ مشکت ءَ چے ڈسچارج بوتگ نی وتی میتگ ءَ اتکگ چوں پیسرءِ وڑا عزت ءُ شرف دیگ نہ بوھگ ءَ اِنت کہ آ زمانگ ءَ کہ مشکت ءِ فوج ءَ کار کنگ ءَ ات ۔ مشکت ءِ زمانگ ءَ گنجاتون ءِ مرد ھیبتان یک جوانیں مردمے ات وتی قوم ءُ راج ءِ واستہ گنوک بوتگ۔ مُدام ھیبتان ءِ لوگ ءَ رش ءُ کَش بوتگ۔ بَرے بچار ھیبتان ءِ سنگت چہ تربت ءَ چے اتکگ اَنت بَرے بچار مند ءُ تمپ ءُ دگہ بازیں میتگ ءَ چے اتکگیں سنگتانی دعوت بوتگ۔ ورگ ءُ چرگ بوتگ ھیبتان ءِ لوگ مردماں پُر بوتگ ۔

گنجاتون ءَ مُدام کُکار کتگ ھیبتان ءِ سرا کہ تئ مردم مدام کِشک ءَ اَنت۔ یک روچے ھم آرام نہ کن انت کہ مردم وتئ چُک ءُ لوگ واجہ ئے گوم ءَ دیوان ءُ ترانے بکنت۔ درسیں روچ بُہ سُر اے نیمگ ءَ ءُ بُہ سُر آ نیمگ ءَ ۔ مردم گُشئے تہءَ چے ھلاس اِنت نہ جان ءِ گون نہ کہ دست ءُ پادئے ۔

ھیبتان ءَ جَت کندگے کہ گنجاتون چو مہ گُش شر نہ اِنت اللہءِ شگر ءَ بگر ھیر بیت۔

بَلے ھیبتان آ وھد ءَ ٹئیٹ ات۔ اگاں گنجاتون ءَ ھرچ گپے گُشتگ بَلے  ھیبتان ءَ عزت است بوتگ پرچا کہ نی  مشکت ءِ یل داتگ زر ءُ مال ھلاسی ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ انت گُڈا ھیبتان ھم ھلاس بوھگ ءَ انت۔ ھیبتان ءِ سنگت ،سیاد ءُ وارث درست  ھیبتان ءِ نزیک ءَ نیا آئگ ءَ انت۔ نی ھیبتان گُشئے گنوک بوھگ ءَ انت۔ وھد جُنزان ات مردم بدل بوھان بوتاں ھیبتان ءِ مشکت ءِ زر ھلاس بوتاں۔ ھیبتان ءِ چک مزن بوتاں بَلے زمہ دار نہ بوتاں۔ پت ءِ زر اشاں زوال کُتاں ایشاں بَرے یک سیکلے زرت برے یک سیکلے بدل کُت ۔

ھیبتان ءِ جَن مُدام بیمار ات بَرے بچار تربت ءِ ڈاکٹر ءَ ایں برَے بچار کراچی ءِ ڈاکٹر ءَ ایں بَلے ھیبتان ءِ جَن ءِ بیماری دَاں روچءِ مروچی زانگ نہ بوت۔ ڈکٹرانی گُشگ اِنت کہ ترا ھچ وڑیں بیماری نیست تو وترا وتسرا پریشان کُتگ ۔۔۔۔ ڈاکٹر ءَ اے ھم گُشتگ کہ تئ اُمر نی مزن اِت تو پیسری وڑا وَ بوت نہ کنئے جھد بکن کہ وت ءَ تھت ءِ باھوٹ مہ کن وتئ لوگ ءُ ھمساھگانی لوگاں برو تَر ءُ تاب بکن بِلے کمو ٹینٹ بئے۔ اللہ ھیر کنت دل ءَ مزن بکن ۔۔۔۔

 اِنچوں ڈاکٹرانی گُشگءَ بَلے ھیبتان ءِ جَن گنجاتون ءَ ڈاکٹرانی گپ دلگوش نہ کُت انت ءُ وت ءَ تھت ءِ باھوٹ کُت مُدام کہ ھمسایگ اتک آں چارگءَ گُڈا باز گلہ ءُ زاری ئے کُت من پرچاں بیماراں، منی سَر پرچا درد کنت منی پاد پرچا درد کناں۔۔۔۔ ھمساہگاں ھچ نہ گُشت بس گنجاتون ءِ گپ دلگوش کتاں پَدا واپس وتی لوگ ءَ شُتاں ۔

ھیبتان ءِ دل باز لوٹگ ءَ ات کہ من ھم مشکت ءِ زمانگءِ وڑا ھِیش ءُ نوشاں بہ باں ،شراب کباب بکناں بَلے وھدا وتئ رنگ بدل کُتگ اِت انت۔ ھیبتان ھم وھدءِ ھمبرائی ءَ بدل بوھان ات شراب ءُ کباب ھیبتان ءَ رسگ ءَ نہ ات۔ سنگت ءُ سیاداں یل کُتگ ات کوہ ءُ کئوراں پہ پکنک کنگ ءِ زمانگ شُت انت۔ ھیبتان ءِ مشکت ءِ زرّ ءُ مالانی ھمبراھی ءَ درستیں وشی ءُ تَر ءُ تاب ھلاس بوت اَنت ،نی ھرکسی نمیگ ءَ ھیبتان ءِ دست ٹال ات پہ چار کلدار ءِ واستہ ، زندگی انچوں بدل بوھان ات ھیبتان گُشئے اے زمانگ ءِ ھما کارست ات کہ زندگی ءِ ھواری ءَ سفر کنگ ءَ نہ ات ،بس جیڑگ ءَ ات پریشان ات ،وسرا وت کندگاں ات ، ھیبتان ءِ چک نشہ کنگ ءَ ات اَنت۔ بربادی ءِ سفر ءَ جنزان ات اَنت روچ ءُ شپ بازاراں پہ نشہءِ واستہ یلاچر ، مردمانی لوگاں کار کنگ ءَ ات انت ۔

ھیبتان  گنوک اے واستہ بوت کہ زرّ ءُ مال اش ھلاس بوتاں۔ جَن ،چک ،سیاد سنگتاں یل دات کسءَ پہ مردمے نچاریت بس وتی وڑا ات ،نی گیشتر وھد وتئ لوگ ءَ گوازینگ ءَ اِنت پس کندیت ۔ درآمدیں مردم وتئ لوگءِ دیم ءَ آھگ ءَ نیلیت ،مرگ ءُ وشی کاینت ءُ رونت ھیبتان ھچ ءَ سرپد نہ اِنت۔ آ زمانگ شُت کہ ھیبتان وتئ بازار ءُ لوگءِ مردمانی کماش ات مستر ات درستانی گَم ھیبتان ءَ وتئ کوپگ ءَ زرتگ ات ،بَلے مرچی ھیبتان وتئ جندئے سُدا نہ انت۔ پہ وت گِیش نہ ات ۔