عُمر مراد دشتی: نمدی یے پہ مھروانیں دوست ءَ

 نمدی یے پہ مھروانیں دوست ءَ

۔۔۔۔۔عُمر مراد دشتی۔۔۔۔۔

دروت مھروان۔۔۔

من ءَ اُمیت اِنت کہ تو وش ءُ جوڑ ئے، من ھم وش آں۔ من ءَ سک دیریں کہ پہ ترا نِمدّی نبشتہ نہ کتگ، اگاں من دروگ مہ بند آں من ءَ تئی یاد نہ اتَکگ،ھئو من دگابازی ءِ جھد کتگ بلے سوبند نہ بیتگاں نہ زاناں چیا۔

من انّی مری ھوٹل ءِ دپ ءَ گوں مھروانیں دوست صویق ءَ نشتگاں۔ ھمیش انت انّی باروالا ءَ مئے واستہ دو کوپ شیرچاہ ءُ جگے آپ آؤرتگ، چاہ ءِ ورّگ ءَ ساری من روڑ ءِ سر ءِ رَؤک ءُ آؤکیں گاڑیاں چارگ ءَ اتاں، منی چم رشکائی ءَ کپت آں داں من دیست کہ رشکا ءِ پُشت ءِ نندوکیں مردمانی تہ ءَ یکے تئی چارگ ءَ جَنَگءَ اَت امینچوک ءَ من ءَ تئی یاد اتَک کہ تو باریں انّی چی کنگ ءَ ئے باریں آرت تَر کنگائے،نپّاداں کشّگائے باریں منی وڑ ءَ شیرچاہ یے دیم ءَ ایر کتگ من ءَ یاد کنگائے۔ھاھاھا۔ منی سر ءِ ھوشءَ بچار ترا گوں شیرچاہ ءَ کُننت اِنت۔

من زی چہ وانگ جاہ ءَ پیداک اتاں داں من تئی دزگھار دیست۔ آسایہ چہ ناکو پزّل ءِ لوگاں دراھگ اَت،گڑُا من جوڑی ڑڑی کُت، ما دیراں گپ ءُ تران جَت،آئی ءَ من ءَ گُشت"مارا دو روچ بیت چہ ملک ءَ اتَکگیں منی مات وش وش نہ اِنت مُدام زنگ جنت گوشیت کہ منی پُشت درد کنت۔ ما ھمے واستہ اتَکگیں ڈاکٹر ءَ پیشداران ئے"بلے مھروان، من تئی جُست نہ کُت باریں چیا،آئی ءَ اوں حُدا ءَ نہ پرمات کہ تئی ھال ءُ اھوال بدنت۔ بلے چوناھا تئی دزگھار ءَ کسانی ءَ  منی سر ءَ زار اتَکّگ، من ھروھد ءَ تئی کِرا اتَکگاں گُڑا بش بش وارتگے۔سوچ آسایہءَ، ترا یاد کنت من ءُ تو گُڈّی رند ءَ کُجا دوچار کپتگ انت ءُ کدی؟ من ءَ باور نہ کنت کہ ترا آ روچ یاد بیت، بلے من ءَ یاد اِنت، جمعہ ءِ مگرب اَت آ مگربی ترا زردیں گُد گؤر ءَ اَت تو چہ زگرانہ ءِ نیمگ ءَ پیداک اِت ئے، ترا یک باکسے ءُ دو اگربتی ءِ ٹال دست ءَ اَت،گُڑا من ترا جُست کُت کہ تو کُجا بیتگ ئے، تو من ءَ پہ کندگے پسّہ دات" تو زاناں سرپد نئے مرچی بَرات ءِ شپ اِنت،من زگرانہ ءَ اگربتی ءِ روک کنگ ءَ بیتگ آں، تو و زان ئے من ھمُک جمعہ زگرانہ ءَ اگربتی ءِ روک کنّگ ءَ رَواں، مرچی و ائید ءِ شپ انت۔"

تئی ھما داتگیں سوگات کہ تو من ءَ باقی ءِ سور ءِ روچ ءَ داتّگ اَت انگت منی کِرا ایر اِنت، بلے سوگات ءِ توک ءَ یک انتر ءِ مان اَت،آ نو کُوٹِتگ شیشگ منی کِرا اِنت۔منی ھیال ءَ آ گپ ءَ سک دیر اِنت باقی ءَ نی دو چُک است۔سوگات ءِ توک ءَ دو بَٹن مان اَت نکسیں صدیق ءَ یک روچےچہ منی کِرا بُرتاں ھما انت دیئگ ءِ وڑ ءَ نہ اِنت، من نک جَتگ کہ بدیے من ءَ یکی ءَ سوگات کتّگ اَنت بلے گپ گوش نہ داریت۔

من ترا ھال دیئگ لوٹاں،من ھما انت کہ مئے میتگ یل داتگ پہ شھر ءَ وانگ ءِ واستہ اتَکگاں،من سوت گواش نہ داراں باریں چیا بلے من ھمے جیڑگ ءَ آں کہ من ءُ تو مُدام سوتانی سرا مڑتگ انت ترا جُبین نوٹیّال ءِ سوت وش بیتگ انت ءُ من ءَ پدا جُبین ءِ سر ءَ و زِد اتَکگ، من مُدام ارجیت سِنگ ءِ سوت گوش داشتگ اَنت۔

من تئی ھال دیئگ ءَ بے ھالاں کہ من جھد ءَ آں کَمو روچ ءَ پد ملک ءَ بیا آں پہ ترءُتابءَ۔اگاں ترا چیزے لازُم اِنت گُڑا دپ ءَ دوست مَہ دار بگُش۔

بلے دوشُی امّا ءَ فون کُت گُشیت"سک لِوار اِنت ڈنّ ءَ درایگ نبیت، بیگاہ ءَ جالو سر کنت چم پہ چم ءَ میم نہ نبیت، "تو و زان ئے من لِوارے سگّتِ نکناں ھاھاھاھا۔۔۔جالو انگت وڑے بیت۔۔۔