آزمانک: تھاریں میتگ

آزمانک            تہاریں میتگ 

نبشتہ کار : کہدہ عبدالغفور واڈیلہ 

اے کسہ گوں تہاریں میتگے ءَ بندوک انت ۔ آ میتگ مہر ءِ بہار گاہے بیتگ ، حدا داد ہمے میتگ ءَ  نندوک ات ۔ حدا داد ءَ یک کسانیں دکانے است ات۔ حدا داد ءَ سانگ کرتگ ات داں مزنیں وہدے ءَ آ ئی ءَ چک ءُ  چَلّانگ نیست ات ۔ دہ سال ءَ چہ پد آئی ءِ لوگ ءَ یک چراگے روک بیت۔ حدا داد ءَ وتی چراگ ءِ نام شاہ داد ایر کت وہدیکہ شاہ داد رُست ءُ مزن بوت۔ واجہ حدا داد ءِ واہگ ہمیش ات کہ منی شاہ داد بہ وانیت۔ مئے میتگ ءَ یک کسانیں وانگ جاہے اوں است ات۔ گڈا واجہ ءَ شاہ داد ہمے وانگ جاہ ءَ داخل کت ، شاہ داد گوں وتی جوانیں پگر ءُ حیالاں وتی پنچ جماعت ئےِ کتاب در برت انت۔ ایشی ءَ چہ دیم شاہ داد ءِ میتگ ءَ وانگ ءِ دگہ آسراتی نیست ات گڈا شاہ داد ءِ پت ءَ آ پہ بُرزی وانگ ءِ واست ءَ چار میل ءَ چہ وتی میتگ ءَ دُور دیم دات۔

شاہ داد پہ گیشتریں وانگ ءِ واست ءَ ہمودا داخل کرت۔ چیا کہ شہر چہ میتگ ءَ سک دُور ات گڈا شاہ داد ءِ پت ءَ پہ آئی ءِ آسراتی ءِ واست ءَ ہشترے بہا گپت کہ آ پہ شری ءَ شت بکنت۔ انچوکہ شاہ داد ءَ وتی پت ءِ حُب ءُ  واھگ دیست کہ آئی ءِ پت ءَ پہ آئی ءِ وانگ ءِ واست ءَ چون حُب دار انت گڈا شاہ داد ءِ ھُب پہ وانگ ءَ گشاد بوت۔ وتی ھُب ءُ واھگ ءِ جہد ءَ آئی ءَ دہ کتاب ونت گڈا آئی ءَ مار ات کہ مئے ہلک چیا چوش تہار انت ، مئے مہلوک چیا چوش بزگ ءُ وار انت ؟ مئے برات ، برات ءِ دژمن انت ، یک دگریے ءِ ھون ءَ ھینار انت ۔ چیا راج ءِ جنگ ءُ چُوپ گیش بوہان انت۔ آئی ءَ  ہر وہد ہمے چیز جیڑ ات اَنت ، وہدیکہ واجہ شاہ داد ءَ چیزانی سر ءَ پٹ ءُ پول کت ، آئی ءَ وتی چاگرد ءِ نادرائی شوہاز کت ۔ آئی ءَ زانت کہ اے جاورانی بدل کنگ ءِ واست ءَ بس وانگ ءُ زانگ الم لوٹیت ، آئی ءَ زانت کہ ابید ءِ وانگ ءَ ہچبر اے کار ءُ جیڑہ آسر نہ بنت۔ آئی ءِ پگر ءِ تہا اے اتک کہ من اگاں وتی ہلک ءِ کماشانی کر ءَ بہ رواں ءُ ہلک ءِ کماشیں مردماں وتی ہم پگر بہ کناں۔

گڈا شاہ داد ءَ گوں وتی ہمسراں نند ءُ نیاد کت ، آہاں شپ ءَ وانگ جاہے پچ کت ءُ وتی ہم کدیں ءُ کستریں سنگتاں زانت ءُ زانگ ءِ بارو ءَ سرپدی دات۔ دو سال ءِ کسانیں وہدے ءَ آ گوں شاہ داد ءَ ہم کوپگ بیت انت گڈا شاہ داد یک مستریں وانگ جاہے پچ کنگ ءِ لوٹ کت۔ آ وتی میتگ ءِ میر ءَ کر ءَ شت اَنت ءُ واجہ ءَ را گشت ئے کہ مئے ہلک ءَ یک مستریں وانگ جاہے لوٹ ایت۔ ہلک ءِ واجہ ءَ درائینت کہ مئے ہلک انچو شر انت ، مئے وانگ جاہ اوں شر اَنت ، مئے چُک ءُ پدریچ وانگ ءُ نبشتہ کنگ زان انَت ۔

 

 شاہ داد ءَ درائینت کہ واجہ تو من ءَ بگش کہ یک لوگے بندئے ، آ لوگ شریں ماڑی یے بلے آ لوگ ءَ چھت سر ءَ مہ بیت گڈا آ لوگ چے کار ءَ کیت انت کہ آ لوگ زمستان ءَ سرد بہ بیت ءُ گرماگ ءَ ساہگے ہم مہ بیت ۔ اگاں ما انچیں لوگے جوڑ بہ کنیں کہ سرد ءُ گرم دوئینانی واست ءَ الکاپ بہ بیت ۔ گڈا تو من ءَ بگش کہ اے پنچیں کلاس ایشانی کار ءَ اتک نہ کنت بلے ہمے وانگ مئے چون چکاں بس انت ! میر ءَ درائینت کہ تو کمو گیشتر ونتگ ، تو سک بے ادب ئے ، منی وڑیں کماشانی شرپ ءَ نہ زان ئے ۔ شاہ داد ءَ درائینت کہ واجہ تو منی گپاں سرپد بوہگ ءَ نہ ئے تو ہلک ءِ چکاں مُچ ءَ جست بکن کہ آ چے لوٹ اَنت؟۔ وہدیکہ میر ءَ ہلک ءِ چُک ءُ زہگ ہوار کت ءُ پُرس اِت اَنت گڈا درستاں ہواری ءَ گشت کہ مارا گیشیں وانگ جاہ لوٹیت مارا دگہ ہچ نہ لوٹیت ۔ گڈا ہلک ءِ کماشاں باور بیت کہ وانگ مئے واست ءَ چینچک ہژدری اِنت ، آہاں زانت کہ گیشیں وانگ ءِ واست ءَ مئے ہلک ءَ مزنیں وانگ جاہے بہ بیت۔ انچو کہ شاہ دا د وانگ ءِ رندگیری ءَ چہ دیم تر ا روان بیت ءُ آئی ءِ بیل ءُ ہمبل گیشیں وانگ ءِ واست ءَ ساڑی ات اَنت۔

 

 وہدے ہمرائی ءَ آہانی تہا لہتیں ڈاکٹر بیت انت ، لہتیں دگہ ہنر ءُ کاراں گوں گلائیش بیت انت ۔ آہاں چہ اے گپ ءَ مار ات کہ بائدیں مئے حق مارا دئیگ بہ بیت گڈا آ شاہ داد ءِ کر ءَ شت انت کہ ما وت لائقیں ، وتی ہلک ءِ کاراں وت کت کنیں ۔ گڈا شاہ داد شت سرکاری کار گس آں ءُ مردمانی کر ءَ اے گپ جت انت کہ مئے ہلک ءِ مردم وتی کارانی واست ءَ وت ساڑی انت ءُ وتی کاراں وت کت کن اَنت ۔ شاہ داد ءِ گپ زورگ بنت یا نہ بنت بلے شاہ داد ءَ وتی مہلوک ءِ واست ءَ باز جہد کت ، باز مردمانی جہد ہمیش ات کہ ما اے وانگ جاہاں بند بہ کنیں ۔ لہتیں مردم شاہ داد ءِ ہمراہ ات اَنت ، یک روچے یک آفیسرے شاہ داد ءِ پت ءِ کر ءَ شت کہ تئی چُک سک ٹَگّل اِتگ ، بلائیں زبانے کَشّتگ ئے ، سر کار ءِ ھلاپ ءَ مرچاں باز بے سریں گپ گشیت۔ شاہ داد ءِ پت ءَ درائینت کہ منی حیال ءَ اے ہرابی یے نہ انت ، وتی حق ءِ سر ءَ گپ کتگ ئے ، منی واھگ ہمیش انت کہ مدام وتی حق ءِ جنگ ءَ بہ کنت ، چہ زوراک ءُ زالماں وتی حق ءِ پچ گرگ بزانت ۔ من ءَ باز وشی بیت کہ منی چک لائق انت ، منی چک وت ءَ زانت ءُ پَجّا کاریت ءُ وتی حقاں زانت ۔ منی حیال ءَ اے گناہے نہ انت کہ وت ءَ پَجّا کاریت ۔ 

 

من ءَ آ روچ انگت یاد انت کہ آ وہدی منی عمر کساس ہشت سال ات کہ منی پت ءَ وتی حق ءِ گپ کتگ ات ، ہمے شمے زالمیں سرکار ءَ آ شہید کرت ، آئی ءِ دگہ دو ناکو زتک ہم شہید کنگ بیت اَنت ۔ آ وہدی من سک کسان اتاں ، من وتی چپ ءُ چاگرد ءَ چار ات ، من ہچ کس نہ دیست کہ گونمن ہمراہ بہ بیت ۔ بلے مرچی منی چک ساڑی انت ، چہ زالمیں سرکار ءَ وتی حقانی پچ گرگ زانت ءُ لس مہلوک آئی ءِ ہمکوپگ انت ۔ وہدیکہ شاہ داد بند کنگ بیت گڈا لس مہلوک ءَ زالمیں سرکار ءِ ھلاپ ءَ کوکار ءُ جاک کت کہ شاہ داد یل کنگ بہ بیت ۔ مئے لوٹ پیلہ کنگ بہ بنت گڈا سرکار ءَ اے گپ مار ات کہ اشانی لوٹ انچو گیشیں لوٹ نہ انت ۔ بائد کہ اے لوٹ پیلہ کنگ بہ بنت گڈا شاہ داد یل کنگ بیت ، آئی سنگتانی لوٹ پیلہ کنگ بیت انت ۔ شاہ داد پدا وتی بُرزی وانگ ءُ زانگ ءِ واست ءَ شت ۔ وہدیکہ شاہ داد ءَ وتی بُرزی وانگ ءُ زانگ پیلہ کت ، پدا آ ئی ءَ وتی ہلک ءِ تہا زور ءُ زوراکی ءِ گیش بوہگ دیست ۔ مئے ہلک ءَ روچ پہ روچ زوراکی گیش بوہان انت ، آئی ءَ مار ات کہ مئے بزگ ءُ وارانی واست ءَ کَسّے نیست انت ءُ مئے ورناہانی حیال ءُ لیکہ ایر مران اَنت ءُ دومی نیمگ ءَ مئے دود ءُ ربیدگ ءِ تہا آہانی سان وَدّان اِنت ۔ اگاں ہمے وڑ بہ بیت گڈا ما وت ءَ مہکم داشت نہ کنیں ۔ آئی ءَ پدا وتی ہلک ءِ سنگتاں گوں گند ءُ نند بندات کت ءُ  آ اے آسر ءَ سر بوت انت کہ بائد انت مئے وتی زبان وانگ جاہاں وانینگ بہ بیت ۔ ما وتی ماتی زبان ءَ وت ما وت گپ بہ کنیں بلے اے درآمدیں مردم مئے ہلک ءَ گیش بنت گڈا ما وتی ہلک ءَ  برجاہ داشت نہ کنیں ۔

وہدیکہ اے گیش بہ بنت گڈا مئے دود ءُ ربیدگ زندگ نہ بیت۔ شاہ داد ءَ اے لوٹ کت کہ مئے ہلک ءَ مئے ماتی زبان ءِ وانینگ بہ بیت ۔ اے گپ سرکار ءَ بد بُرت ، گشت ئے کہ اے ڈول کدی بیت نہ کنت ۔ یک رندے پدا شاہ داد دزگیر کنگ بیت ءُ سرکار ءِ دربار ءَ پیش کنگ بیت ۔ آہاں شاہ داد جست کت کہ توچے لوٹ ئے ؟ ۔ شاہ داد ءَ درائینت کہ من چہ شمارا ہچ نہ لوٹاں ۔ چیا کہ شما من ءَ ہچ دات نہ کنے ، آہاں پدا گشت کہ بگش چے لوٹ ئے ؟ ۔ تئی ہرچ لوٹ ئے پیلہ کنگ بیت تو زر بہ لوٹ ، تو ہرچ زر ئے لوٹ ءِ ترا دئیگ بیت ۔ شاہ داد ءَ پدا درائینت کہ اگاں شما منی لوٹاں پیلہ کت کنے گڈا  24  سہت ءِ تہا شما وتی لشکر ءَ منی ماتیں گلزمین ءَ در بہ کن ات ، منی لوٹ ہمیش انت ۔ آہاں گشت کہ ایشی ءَ مطلب ایش انت کہ تو آزادی لوٹ ئے ، تو ہجبر آزاد بیت نہ کنے ۔ گڈا شاہ داد ءَ درائینت کہ تو من ءَ بگش باندا روچ در کیت یا نئیت انت ۔ آئی ءَ گشت کہ باندا روچ الم ءَ در کیت انت گڈا شاہ داد ءَ درائینت کہ اے روچ الم یک روچے پہ مئے واست ءَ ہم در کیت انت ۔ آئی ءَ شاہ داد ءَ گشت کہ آ روچ ءَ تو زندگ نہ بئے ۔ شاہ داد ءَ پدا درائینت کہ تو من ءَ بگش کہ آ کجام ساہ دار انت کہ مدام زندگ مانیت ، اے چار روچ ءِ زندگی انت ، ادا ہر کس روت انت ۔ منی حیال ءَ ادا کس زندگ بیت نہ کنت بلے مرچی من وشاں کہ شمے وڑیں کم زانت ءُ کم عقلیں سرکار ءِ دست ءَ منی مرگ بیت ۔ چیا کہ من مروچی مِرّگ ءَ نیاں ، منی سنگت ساڑی انت اگاں شما من ءَ کُش ئے بلے منی پگراں شما کشت نہ کنے ۔ منی گپ ءَ یاد بہ کنے کہ شما سک پشومان بئے کہ ما چیا شاہ داد کشت ۔ آ وہد ءَ من نہ باں بلے منی پگر پشت کپیت گڈا شمے ہمے ناشریں زوراکی پشت نہ کپیت ۔ آہا ں شاہ داد کُشت ءُ شہید کت ، شاہ داد پہ راج ءَ ابدمان ءُ نمیران بوت ، شاہ داد پہ شان راجی بامردے بوت ۔