نبشتہ کار: ھونک گیبیؔ
دگہ نزوری یے گِدار ءَ دَر (باب) ءِ نہ دَیگ اِنت۔ دَرانی نہ دَیگ ءِ سبب ءَ گِدار باز جاہ ءَ چہ نبشتہ کار ءِ دست ءَ در اتکگ۔ نبشتہ کار کہ گِدار ءَ دَر نہ دنت گڑاں بازیں جاھاں شَملگ (گیپ) پچ بنت۔ ڈولی بیگ ءِ گدار ءَ باز جاہ ءَ شملگ پچ اَنت۔ اگاں گِدار نبیس ءَ گِدار ءَ را دَر بداتیں اِے شملگ گرگ بوتگ ات اَنت۔
”لھتیں ساربان کیچ ءَ روگایت ھمیشانی ھمراھی ءَ چداں چہ سر گپت، ساربابانی پدا آیگ ءَ شدری ءَ جُست کت چاکر داں کجا کجا شمئے ھمراھ بوتگ ءُ کجا شمارا چہ سستگ؟
آھانی ھمے پسہ بوت کہ چاکر دانکہ کیچ ءَ مئے ھمراھ بوتگ ھمود ءَ لھتیں کلانچی کاروان بوتگ ما ھماھان ءَ میار گناھ کتگ کہ چاکر ءَ ھر ھساب ءَ گْوادر ءَ سر کنے یا سر کنائینت“ تاکدیم 33
اِد ءَ گِدار چہ وتی روانی در کئیت ءُ اِے دراھیں چیز یکیں دمان ءَ گوشگ بنت۔ اِے ھساب ءَ گِدار پُرشیت۔ اگاں چاکر ءِ کیچ ءَ رؤگ ءَ پد دگہ نوکیں درے بندات ئِے بہ کتیں گِدار چہ نبشتہ کار ءِ دست ءَ در نیاتکگ ات ءُ نبشتہ کار ءَ اینچو اشتاپ اشتاپی ءَ اِے گپانی جَنگ ءِ ھاجت ھم نہ بوتگ ات۔
”اڈے نگینہ تو ھنچو دمان ءَ وتی دل جھلگ ءَ دور دات؟
اِے مھر ءُ دوستی ءِ راھ انت، اے راھ ءَ سراں کُربان کن اَنت تو پہ یک جوابے ءَ پد کنز ات ئے؟
کولے ڈولی بیگ
چو کہ گامان ءَ گنداں تئی من امل
گوں ترا مھر ءِ دراجیں سپر مشکل انت
شیرین ءَ پہ بچکند نگینہ چوھا دات۔۔۔۔۔۔،
یک روچے بشّی جمبراں سک گورتگ ات، باگ ءِ تھا آسکانی بنجاھ شرد ءُ مین انت، چاکر آپاں شُنچگ ءُ ھلاس کنگا انت کہ ھشکیں ھاک کاران ءُ بنجاھ ءَ ریچاں، نگینہ اتک“ تاکدیم 105
ِاِد ءَ چہ شئیر ءَ پد کہ شیرین نگینہ ءِ سرا کندیت ءُ چُوھا دنت ئِے۔ ھمد ءَ آ دَر آسر بوتین ءُ چہ ھمد ءَ دگہ دَرے ءَ را بندات بئیگی ات کہ ”یک روچے بشّی جمبراں سک گورتگ ات“۔
تاکدیم 121 ءَ گِدار نبیس تچک ءَ تچک ماں گِدار ءَ دَؤر کنت ءُ وانوکاں اِے رنگ ءَ گوش اِیت۔
”(((((دوستیں وانوکاں مئے کسھ ھمدا چہ دو بھر بوت یک بھرے گوں چاکر ءَ گْوادر ءَ شت یک بھرے ھمدا شیرین ءِ لوگ ءَ پش کپت بیا یک برے روئیں چاکر ءِ نیمگ ءَ پدا کائیں پہ شیرین ءَ)))))“ تاکدیم 121
چونائی ءَ اِد ءَ نبشتہ کار ءَ اِے رنگ ءَ ماں گِدار ءَ دَؤر کنگی نہ ات۔ اگاں ڈولی ءَ سرپدی ءُ گِدار وانوکیں مردمے ءَ را وتی گِدار پیش بہ داشتیں آئی ءَ اِد ءَ گِدار ءِ دومی بَہر نبشتگ ات، ءُ وانوکاں اِے ھال دَیگ ءِ نوبت ھم نیاتکگ ات کہ اِد ءَ منی کسہ دو بہر ءَ بوت۔ دَرانی (بابانی) نہ دَیگ ءِ سبب ءَ گِدار ءَ چشیں بازیں شملگ (گیپ) است کہ وانوک وانگ وانگ ءَ آیاں شَرّیں وڑے ءَ سما کنت۔
گِدار ءَ دگہ نزوری یے پلمی (فلمی) سِینانی اِنت۔ اِے گدار ءَ لھتیں انچیں سِین مان اِنت نہ گوش ئے گِدارے، پُورا پنجابی پِلمے۔ البتہ میجک رئیلزم ءِ رِدا اگاں گِدارے نبیس ئے لھتیں انچیں کار بیت کہ آ کار ھئیران ءُ ھبکہ کن اَنت بَلے پہ آ کاراں ترا گِدار ءِ تہ ءَ یک انچیں پُر اسراریں چاگردے سازگی اِنت کہ گِدار وانوک ءَ پِر اسراریں سپرے ءَ بہ بارت۔ ڈولی بیگ ءَ چشیں چاگردے ھم ودی نہ کتگ کہ ما آئی ءَ میجک رئیلزم ءِ ھساب ءَ بچاریں۔ ڈولی ءِ گِدار ءَ اِے سین تچک ءَ تچک پِلمی سِین اَنت۔
”چاکر ءَ نل سنگ ءِ سرا ایر کت ءُ پاد اتک گوں سد مُرادیں واھگاں، بَلے وھد ءَ اے ساھت ءَ انگت دگہ دابے پیش دارگی ات چاکر ءِ پاد برمشاں گوں دوئیں سئیداں چہ بانج ءِ سرا ڈاہ کت یک سنگے گوں سئیدانی پادانی گبراں لگشت، ماھل ءَ بانج ءِ سرا کہ سنگ ءِ توار اشکُت چمے برز ءَ شانک دات اَنت باریں چی یے؟
سنگ بانج ءِ ٹُل ءَ چہ ٹوکر وران ءَ پہ زراب پیداگ ات تچک ءَ گوں ماھل ءِ پیشانی ءَ دُچار کپت۔ سنگ ءِ توسکیں سر انچو بُک ات کہ ھوناں پیژار بست۔ ماھل چپی دیم ءَ کپت۔ چاکر ءَ ماھل راست کت مئیدان ءَ شت گورم ءَ لانکی تر کت کہ ماھل ءَ آپ جناں، بَلے چاکر کہ پدا اتک داں نوں بس ماھل ءِ ساہ ءِ آکری رُہ بدن ءَ پشکپتگ۔
چاکر من ءَ آپ مہ جن کہ نوں منی آپ ءِ نوبت ھلاس بوتگ برو منی پت ءُ ماتاں ھال بدئے۔ ماھل ءَ ھمے آکری ھبر گوشت ءُ چم بند کت اَنت“ تاکدیم 18
اے سرجمیں ندارگ پلمی یے۔ سئیدانی ڈاہ کنگ، پدا سِنگ ءِ آیگ ءُ ماھل ءَ لگگ، ماھل ءِ مَرگ ءُ گُڈی ھبر اِے دراہ ما انڈین ءُ پاکستانی پنجابی پلماں دیستگ اَنت۔
پدا چاکر رؤت ءُ ماھل ءِ پت ءَ ھال دنت کہ بیا من تئی چُک کُشتگ۔ کدرتاں ھدائی سردار ھمود ءَ مھمان اِنت ءُ سردار چاکر ءَ چڈّائیت۔ شپوئی شپ کوہ ءَ کاینت ءُ ماھل ءِ لاش ءِ سرا پانگ بنت۔ سُھب ءَ کوہ دیم ءَ پد کن اَنت۔ ھو داں سئیدانی پد اَنت کہ سئیداں ڈاہ کتگ ءُ سِنگے چہ کوہ ءَ لگُشتگ ءُ اتکگ ماھل ءِ پیشانی ءَ گُرنچ اِتگ۔ ھمے سنگ پدا چونیں گواھی یے دنت۔ رزائی سِنگ ءَ چِنت گڑاں ھئیران بیت۔ اِد ءَ بگند
”رزائی کہ سنگ چست کت گوں سنگ ءِ سرئے نبشتگانی گندگ ءَ ھئیران بوت۔ رزائی ولد امین 25 جولائی 1945 مروچی ایں روچ ءَ چہ وشتریں روچ منی زندگی ءَ نہ گوستگ ءُ ناکہ گوزگ ءِ تلب کناں۔
پرچا کہ من گوں دستاں اِے سنگ ءِ سرا انچو نبشتگ ات۔ چاکر اِے سنگ من سک باز سال ءَ ساری ھمے بانج ءِ سرا نبشتہ کتگ تو چوں آؤرتگ ءُ ماھل ءَ جتگ؟
کمیں بے تواری ءَ چہ رند رزائی ءَ گوشت۔
جی واجہ شما در بہ کپ ات بانج ءِ سرا بوت کنت کہ شمارا راست تریں نشانی دست بہ کپ انت چاکر ءَ پہ ساپ دلی گوشت۔
بانج ءِ سر کپگ ءَ گوں کسہ دگہ موڈے چکراں بوت داں دو سئید ءِ پد اَنت پشت ءَ پب ءِ سرا چراں چراں اتکگ اَنت ھمے سنگ ءِ کپ بانج ءِ آکری کلونٹگ ءَ کواپگ بوتگ۔ یک سئیدے ءَ دوئیں دست بزاں دیمی پاد ھمے سنگ ءِ سرا ایر کتگ انت۔ پدا گوں تیزی ءَ ھر دکانی ڈاہ کنگ ءُ تچگ ءِ پد اَنت۔
سنگ انچو زانگ بیت کہ ھر دکانی پادانی نھراں لگشتگ“ تاکدیم 27
اِے اجبیں سین اَنت۔ پدا چاکر ءَ نہ کُش اَنت کہ چاکر بے گناہ اِنت۔ اے سنگ چہ سئیدانی ڈاہ کنگ ءَ کپتگ ءُ ماھل ءَ لگ اتگ۔ ماھل ءِ مَرگ ءَ بچار شوانگی چُکے ءُ سنگ ءَ گندیت کہ پمن پیداک اِنت انگت چہ وتی جاہ نہ ٹِکّیت۔
ایوک ءَ اِد ءَ چش نہ اِنت گِدار ءَ دگہ باز جاہ ءَ ھم پِلمی سین مان انت۔ چوشکہ شیرین ءِ دریا ءَ کپگ ءِ سین اِنت ءُ چاکر کئیت ءُ شیرین ءَ چہ دریا ءَ کشّیت۔ پدا شیرین ءَ کہ اسپتال ءَ بَرگ ءَ بنت۔ گڑا نگینہ چاکر ءَ جُست کنت کہ تو کئے ئے۔ چاکر گوشیت من بلوچستان ءِ مردمے یاں اِد ءَ کراچی بندن ءَ المراد کان لانچ ءِ جانشواں بی ایف ڈی نمبر شش ھزار یک سد ءُ سی ءُ پنچ اِنت۔ اے ڈاہ ءُ شور ءَ کہ شیرین بے ھوش انت واہ ءُ زار اِنت نگینہ انگت لانچ ءِ نمبراں یات کنت ءُ دومی روچ ءَ نگینہ، شیرین ءُ لوگ ءِ مردم چاکر ءَ در گیج اَنت ءُ پدا کار اَنت ئِے وتی لوگ ءَ پہ مہمانی ءَ۔ ھما یکیں شپ ءَ شیرین ءِ پت چاکر ءَ وتی پَلّ ءِ نوکری ءِ سلاہ جنت ءُ چاکر نوکری ءَ کبول کنت۔ اِے دراھیں سین پِلمی اَنت۔
ایشی ءَ ابید نگینہ ءِ سینگار کنگ ءُ رؤگ چاکر ءِ کِرّ ءَ وتی پیش دارگ۔ پدا نگینہ شیرین ءَ گوں دستاں ٹہل کتگ۔ اِے ندارگ ھم پِلمی یے۔
پدا ازگر ءُ نگینہ ءِ کراچی ءَ صدر ءَ رؤگ ءُ راہ ءَ گپ جَنگ شیرین ءِ کسہانی آرگ ھم پاکستانی ءُ ہندوستانی ڈرامائی سینے۔ بچار شیرین ءِ بانوری شپ ءَ ازگر چون کنت۔
“بس ھمے اکس ھرابیں اکسے۔ اکس ءِ تھا شیرین ءُ چاکر یک جاھ ءَ باگ ءِ توک ءَ نشتگ اَنت شیرین ءَ یک دستے گلاب ءِ پانچے گوں پُلاں جھل کتگ۔ چاکرے بوہ چِنگا انت۔ یک دستے چاکر ءِ کوپگ ءِ سرا ایر اِنت“ تاکدیم 149
تو وت گوش ئے چاکر ءُ شیرین ءِ مھر ءَ کس سہی نہ اِنت گڑا اِے اکس کئے ءَ کش اِتگ؟ موبائل ءِ زمانگ نہ اِنت۔ اے دراھیں ندارگ انچین اَنت کہ تہنا پلماں بنت۔
شیرین ءِ چہ لوگ ءَ زھر کنگ۔ گوں پنڈوکاں رؤگ۔ پدا چاکر ءِ شوھازگ ءُ چاکر ءِ پکیری گُدانی پوشگ ءُ شیرین ءِ زیانی لوگ ءَ رؤگ، اود ءَ نگینہ ءِ چاکر ءَ گرائینگ ءُ راہ ءَ نگینہ ءِ نکاب ءِ چہ نگینہ ءِ دیم ءَ کپگ۔
چاکر تھانہ ءَ بند اِنت بچار شیرین ءَ چوں مالوم بیت۔ شیرین چہ لوگ ءَ تتکگ ءُ پنڈوکانی تہ ءَ وپتگ۔ سومرو ءُ شیرین کش ماں کش وپتگ اَنت کہ اناگہ ءَ لٹے چہ دیوال ءَ کپیت۔ سومرو کمبل ءَ لیٹین اِیت ءُ چاریت گوشیت لٹے کپتگ۔ سومرو روت چاریت کہ اِے نَلے۔ اے ھما نل انت کہ چاکر ءَ گون بوتگ۔ شیرین نل ءَ چاریت ءُ پجہ کاریت۔ اے سین چون بیت۔
”سپاھی ءَ ھمے نل وتی دستانی زور ءَ دو چکر ءَ چاکر ءِ بڈ ءَ شت دات پدا دستانی زور ءَ دیوال ءِ پُشت ءَ چگلی کت۔ دیوال ءِ پُشت ءَ شاھ دگ ءِ کنار ءَ سمٹ بستگیں دکی ءِ سرا جلالی یانی ھنکین ات، کسانکیں گُدی گُدانے بستگ ات ھمے کسان کسانیں چکانی واب جاھ ات، بے چُک ءُ ورنائیں پر بھیں مردم ھنچو سردی ءِ سرا تنکیں کمبلانی تھا دو کل کوچ ات اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ھمے نل شیرین ءُ سومروانی سرون ءَ سمٹ ءِ سرا کپت۔
انوں یکے ءَ اِد ءَ دارے چگل دات؟؟
سومرو ءَ سر چہ کمبل ءَ کش ات ءُ شیرین جست کت۔
چُنیں دارے؟؟ شیرین ءَ پہ شکی نگاھے جست کت۔
من نہ زاناں آھ اِنت کپتگ۔ سومرو ءَ پسو دات۔
کج انت منے گندگ ءَ نیاں باریں شیرین ءَ پدا ھنچیں وڈے گوشت بزاں اے ھبر دروگے تئی گوشاں ترا رد داتگ۔
ایش اِنت بچار سُمب سُمبیں دارے۔ سومرو پاد اتک نلے چت شیرین ءَ پیش داشت، شیرین ءِ چم گوں نل ءَ نہ کپت انت کہ بجلی شت انت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ سومرو تئی دلاں چُنیں دارے؟
ھما وڈیں دارے گندئے دائم تئی دوست چاکر ءَ گون بوتگ وشیں توارے کتگ۔ چاکر ءِ نام ءِ گرگ ءَ گوں شیرین ھجکہ بوت نلے دست ءَ کت ءُ نشت، بلاھیں گاڈی ءِ چہ شاھ دگ ءَ گوزگ ءَ بوت گاڈی ءِ لیٹاں چہ زانگ بوت کہ دار پکا نلے، پورو پجہ آرگ نہ بوت بلے گوشئے چاکر ءِ نل ءِ جند اِنت“ تاکدیم 188 تاں 189
(روان اِنت)
No comments:
Post a Comment