کمپان ءَ من ءَ چے دات

نبشتہ کار : اختر قاضی 

منی نَزّ  ءَ یک تامرے ( فلمے )  ءِ جوانی ہمیش اِنت کہ وتی چاگرد  ءَ پیش بہ داریت ۔ بلے بیاکہ چاگرد  ءِ تہا بازیں چیز ھست اَنت کہ پیش دارگ نہ بنت  ءُ بازیں چیز یکیں وھد  ءَ پیش دارگ نہ بنت ۔ 

چشکہ بلوچ  ءِ چاگرد اینچو پُرشت  ءُ پُروش  ءِ آماچ اِنت کہ بازیں چیزاں سَگ اِت اوں نہ کنت ۔ مئے کر  ءَ گیشیں تک  ءُ پہناتاں باز کار کنگ لوٹ اِیت ۔ باز کار کنگ تہنا بلوچ  ءِ جیڑہ  

 ءُ جنجال نہ اِنت بلکیں سرجمیں جہان داں روچ ئے مروچی بازیں تک  ءُ پہناتانی سر  ءَ کار کنگ  ءَ اِنت ۔ بلے مئے چپ ءُ چاگرد  ءِ مہلوک  ءَ بازیں تک  ءُ پہناتانی سر  ءَ بُندری بازیں کار دیم  ءَ آؤرتگ اَنت ۔ بلے بلوچ  ءِ کر  ءَ گیشیں تک ءُ پہناتاں ہچ کار نہ بیتگ ۔ ایشی ءِ بازیں سبب بوت کن اَنت ، مئے کر  ءَ وانگ  ءُ زانگ اوں گران رُوپ بوتگ ءُ اتکگ ۔ ہرچی کہ اتکگ آئی  ءِ تب انگت چارگ نہ بیتگ ۔ ما وتی گیدی لبزانک  ءِ بازیں چیزانی رنگ بدل کتگ اَنت کہ اے مار  ءَ دوست نہ بنت ۔ اد  ءَ دوست نہ بوھگ  ءَ چہ بازیں جنجال دیم  ءَ کاینت کہ ہمے چیز زی دوست دارگ بیتگ اَنت بلے مرچی چیا دوست دارگ نہ بنت ۔ ما وتی بازیں بتل  ءُ چاچ یل داتگ اَنت کہ ایشانی تہا رَد گپ  ءُ چہرگ ھست اَنت ۔ اے کہ زی تئی چاگرد  ءَ بوتگ اَنت گڑا تئی چاگرد پہ ایشاں اینچک تکانسر نہ بیتگ ، مرچی چیا اینچک تکانسر اِنت ۔ 

کمپان  ءَ وتی تہا یک انچیں کسہے جاگہ داتگ کہ دو سنگت اَنت ۔ دوئیں چہ دریں جاہے  ءَ اتکگ اَنت ، یکے دومی  ءَ پیسر  ءَ نہ زانت ۔ بلے ہمد  ءَ کہ یکے دومی  ءَ گِند ایت گڑا پَجاروک بنت ۔ اے میتگ  ءُ جاہ پہ دوئیناں وتی نہ اِنت بلے یک جلگمیں شہرے ، اے دوئیں اد  ءَ پہ چیزے در برگ  ءَ کاینت ۔ یکے اکس جوڑ کنگ لوٹ اِیت  ءُ دومی ناچ  ءِ ازم  ءِ منوگر اِنت ۔ دوئیں بازیں جنجالاں گوں سک نگیگ بنت ، پہ وت دوستدار اوں شوھاز کن اَنت ۔ اے انسان  ءِ تب  ءَ ھست کہ ہر جاہ روت گڑا پہ وت دْرنگے شوھازگ لوٹ اِیت ۔ اے دوئیں اینچک جنجالاں گوں ” ڈپریشن “  ءِ آماچ بنت ، زاہر اِنت انسان داں یک حدے  ءَ چیزاں سگ اِت کنت ۔ پدا ہما گنوکی کیت کہ ہر کس اے چیز  ءَ پہ وت زوریت ۔ یک شریں تامرے یے جوانی ہمد  ءَ زاہر بیت کہ آئی  ءِ تہا ہر کس پہ وت یک دردے گِند اِیت ۔ ہر کس دل  ءَ گْوش اِیت کہ منی گوں ما اوں ہمے وڑ بیتگ یا بوھگ  ءَ اِنت ۔ 

شاکر شاد مدام ہمے رنگیں کار کنت ۔ کمو سال پیسر سنگت شاکر  ءِ تامر ” بلوچ آباد ” من چار اِتگ اَت ۔ بلوچ آباد  ءَ چارئے  ءُ پدا کمپان  ءَ گِندئے گڑا زانگ بیت کہ شاکر  ءِ کر  ءَ کسہ ھست ۔ اے تامر  ءِ تہا شاکر  ءَ گوں وتی سنگتاں مزنیں جہدے کتگ ، چیزان  ءَ جوانیں رنگے  ءَ پیش دارگ  ءِ جہد کتگ ۔ منی نَزّ  ءَ سوبمند اوں بیتگ ۔ تامر  ءِ چارگ  ءَ بئے گڑا انچو گمان بیت کہ اے تامر بلوچی  ءَ نہ اِنت ، اے رجانک کنگ بیتگ ۔ اد  ءَ سنگتانی جہد زاہر بیت چیاکہ بلوچی  ءَ تامر وتی اسلیں رنگ  ءَ پیش دارگ نہ بنت ۔ شاکر  ءَ پہ بلوچی تامر  ءِ دنیا  ءَ یک نوکیں ” تجربہے “ کتگ ۔ اے تجربہ من  ءَ سک دوست بیت ۔ 

چوناہا من سک کم تامر چاراں بلکیں ہچ موہ نہ رسیت ۔ مئے کر  ءَ  سینما نیست کہ مردم سَرّے بجنت ۔ مئے چشیں گَل  ءُ ادارگ نیست اَنت کہ اے رنگیں کار بہ کن اَنت ۔ ہر کس گوں وتی دل  ءِ واھگاں لانک بستگ ۔ شاکر  ءَ پہ شوکیں کار  ءَ مدام لانک بستگ  ءُ  دائم شوکیں چیز دیم  ءَ کار اِیت ۔

تامر  ءِ کردار داد یک پیم  ءَ ہمے گُمان کنت کہ من مِراں ، من چش باں ، من پلان باں  ءُ دگہ دگہ ۔ مرچی اے تبد  ءَ مئے چاگرد  ءِ ہمک مردم ہمے رنگ  ءَ کتگ ۔ یکے وہم کنت کہ من نادراہ باں ، یکے گْوش اِیت کہ من بیگواہ باں ، یکے جاگہے  ءِ رؤگ  ءَ تُرس اِیت ، دگرے وتی لوگ  ءَ وپتگ  ءُ واب نہ کپیت کہ شپ  ءِ نسپ  ءَ باریں چے بیت ۔ ہمے تّرس  ءُ بیم  ءِ تہا پدا دریں ہند  ءُ دیار ، پدا محبت ” بلکیں عشقء لاحاصل “ بہ بیت ۔ ہمے دمان  ءَ مردم یک سہتے وتی جنجالاں شموش اِیت  ءُ دومی  ءِ جنجالاں جیڑ اِیت ۔ ہر کس تُرس اِیت بلے تہنا اِنت ، ہر کس گْوش اِیت کہ اے تُرس تہنا منی گوں ما اِنت ۔ ہمے تُرس  ءِ تُرس  ءَ کَس  ءَ نہ گْوش اِیت کہ من تُرسگ  ءَ آں ، ہمے جیڑ اِیت کہ آ اوں سرپد بیت کہ من تُرسگ ءَ آں بلے تُرسگ  ءَ اِنت ۔ 

اے شوکیں تامر  ءِ دیم  ءَ آرگ  ءَ من سنگت شاکر شاد  ءَ سوبمند گْوشاں ۔